երեսով ու ձեռքերով և ամառվա բարակ կապույտ բլուզով, որի մեջ ցրտից սրթսրթում էր նրա վտիտ մարմինը։
— Նութ,— ասաց նա յու-ն ու հնչելով։
— Սպասիր մի քիչ,— ասաց քարտուղարը, և գրիչը նրա ձեռքին սկսեց շարժվել ավելի արագ։ Գրեց վերջացրեց թուղթը և մյուս թղթերի հետ ծալեց տվեց աշակերտին։— Ահա տար, որ էլի գալու լինես, հարցրու էլի քանի կոլոն հարկավոր կլինի։
Աշակերտը դուրս գնաց, գլխարկը փողոցում ծածկելով։
— Դե՛հ, Պատրիկ, պարապ մի՛ նստի,— ասաց քարտուղարն ակնոցն ուղղելով և նոր գործի պատրաստվելով։
— Նյութ չունենք, մի բան գրիր ձեռաց։
— Տրամադրություն չունեմ,— ասաց Պատրիկյանը մելամաղձորեն։
— Ես հեստիկ է, որ խեղդվում եմ, ա՛յ, տրամադրությունից։
— Դու մեքենա ես դարձել։
— Շատ մի՛ խոսիր, գրիր, հոգիս դուրս է գալիս մենակ։ Գիշերն էլ մինչև ժամը երկուսը տպարանումն եմ անցկացրել, որովհետև սրբագրիչը հիվանդացել է։ Ես վախենում եմ վաղը չէ մյուս օրը ցրիչի դեր էլ կատարեմ։
— Ո՞ւր է խմբագիրը, ինչո՞ւ չի օգնում։
— Գնացել է փող ճարելու, որովհետև տպարանատերը սպառնացել է, որ եթե այսօր փող չստանա, համարը բաց չի թողնի։ Գրաշարներն էլ մյուս կողմից են փող պահանջում։ Հետո՝ պոստը, հեռագիրը, տանտերը— ո՞ր մեկն ասեմ։ Էգուց-էլօր բաժանորդագրություն ենք բանալու, թերթը պետք է կանոնավոր հրատարակենք, որ բաժանորդները չխրտնեն, և հանկարծ— այսպիսի խայտառակություն... Գրիր, գրիր, խոսելու ժամանակ չէ։
— Ի՞նչ գրեմ։
— Ի՛նչ ուզում ես։ Ուզում ես՝ լուսնի մասին, ուզում ես՝ աստղերի, միայն թե թերթը լցնենք։
Պատրիկյանը դանդաղորեն մի քանի թերթ թուղթ քաշեց առաջը, գրիչը թաթախեց թանաքամանի մեջ, կարճ ժամանակ մտածեց և գրեց վերնագիրը. «Երեք ամիս, և հինգ օրինակ միայն», տակն էլ գիծ քաշեց։ Այստեղ