— Ինչպե՞ս չէ, մայրիկ. բայց դու լաց ես լինում...
— Ես այլևս լաց չեմ լինիլ, Տիգրանիկս... այս մեկն այսպես պատահեց... Դու գնա ուսումնարան, իսկ ես կերթամ հագնվելու, որովհետև այսօր պարոն Սուրեն Արևելյանը պիտի գա, և լավ չէ այսպես ներկայանալ...
— Գնում եմ, մայրիկ, բայց տես, եթե դու դարձյալ լաց ես եղել, ես Էլ լաց կլինեմ։
Մայրը ծիծաղեց, իսկ երեխան, պինդ փաթաթվելով նրա վզովը, մի քանի անգամ համբուրեց նրան և դուրս վազեց սենյակից: Մայրը նայեց նրա հետևից, բայց նրա հայացքի մեջ չէր փայլում մայրական ամենաքնքուշ սիրո այն հրճվանքը, որ ամենապարզ կերպով ցույց է տայիս այն սերտ, անքակտելի կապը, որ միացնում է մոր սիրտն յուր զավակի սրտի հետ... Մի քանի րոպե նա մնաց անշարժ նրա հետևից նայելիս։ Վերջապես հառաչեց և տխուր ու անվճռական քայլերով գնաց յուր սենյակը։
Կես ժամից նա արդեն բոլորովին հագնված, պատրաստ էր և կանգնած հայելու առաջ նայում էր նրա մեջ։
— Ա՜խ, ինչո՞ւ ես այսպես գունատ եմ,— ասում էր նա տխուր նայելով յուր դեմքին, բայց նա չգիտեր, որ այդ գունատությունն ավելի էր սազում նրա դեմքին, քան շատերի կարմրությունը։
Նա մոտեցավ սեղանին և վերցրեց կարմրադեղը, բայց հանկարծ մի տեսակ զզվանքով շպրտեց այն դեպի սենյակի մյուս ծայրը, և կանչեց.
— Երբե՛ք, երբե՛ք...
Նա գնաց հյուրասենյակը, որտեղ միշտ ընդունում էին Սուրեն Արևելյանին, և նրա առաջին գործը եղավ նայել ժամացույցին.— տակավին կես ժամ կար մինչև նրա գալը։ Նա նստեց բազկաթոռի մեջ և աչքերը հառեց ժամացույցի սլաքներին, նրան մեկ թվում էր, որ նրանք շատ դանդաղ են շարժվում և մեկ՝ ամենաարագ կերպով, որովհետև այդ րոպեին նրա մեջ գործում էին երկու հակառակ զգացմունքներ — սեր և խիղճ: Սերն ասում էր՝ «պիտի տեսնես նրան, որովհետև այդ քաղցր է», իսկ խիղճը— «ո՛չ, որովհետև այդ հանցանք է»։ Արդյոք որի՞ն լսել — նրանք գործում էին միահավասար ուժերով— առաջինին, բայց ինչպե՞ս պիտի դիմանար նա այն
