Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/449

Այս էջը հաստատված է

հետ ձգեց իմ դեմքին. բայց նա ոչինչ չարտասանեց, միայն ձեռքը հանեց վերմակի տակից և կամաց, քնքշորեն ուղղեց ճակատիս վրա թափված մազերը։

— Այսօր հայրիկի մոտ եղե՞լ ես,— հարցրեց երկար լռությունից հետո։

— Եղել եմ։

— Ի՞նչպես է։

— Ինչպես առաջ։

— Քեզ դարձյալ չճանաչեց։

— Ոչ։

— Մեզանից ոչ ոքի անունը գոնե չի՞ տալիս։

— Ոչ։

— Մայրիկին է՞լ չի ճանաչում։

— Ոչ ոքի։

— Ի՞նչ է խոսում։

— Համարյա ոչինչ, միշտ լռում է։

— Երևի չի կարողանում խոսել։

— Երևի։

Երկուսս էլ լռեցինք։

— Ինչո՞ւ ես ինձ այդպես նայում, քույրիկ,— հարցրեց նա, լռությունը խզելով։

Հանկարծ զգացի, որ արտասուքը խեղդում է ինձ։ Արագությամբ համբուրեցի նրա ճակատը, թողի և ուղղվեցի դեպի դուռը։

— Ա՛ննա,— կանչեց ետևիցս։ Կանգ առա, առանց նրա կողմը նայելու։— Մայրիկին ոչինչ չասես։

Հասկացա, որ խոսքն արյան մասին էր։

— Չեմ ասի,— պատասխանեցի որքան կարող էի հանգիստ ձայնով, որ, սակայն, չհաջողվեց ինձ, և շտապով դուրս գնացի։ Եվ այդ ժամանակ թե ո՛րքան և ինչպես լաց եղա, սիրելի քույրիկ, դրա մասին լռում եմ։ Միանգամից սրտիս մեջ փշրվեց բոլո՜ր, բոլո՜ր հույսս...

Քո Աննա Սարոյան