Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/457

Այս էջը հաստատված է

Նա ժպտաց, և նրա ժպիտը, կարծես, ասում էր— ինչո՞ւ ես ասում այն, ինչ որ չես ուզում ասել։

— Մի՞թե նախապաշարմունք չէ այն,— նկատեց նա,— որ այժմ բարևեցիր ինձ։ Ի՞նչ զանազանություն կա առօրյա բարևի և Նոր տարին շնորհավորելու մեջ։

Ես ոչինչ չպատասխանեցի և աչքերս վայր թողի։ Զգում էի, որ այդ միջոցին մի առանձին հայացքով նա անթարթ նայում է դեմքիս։

— Գիտե՞ս ինչ կա, Աննա,— վերջապես խոսեց Գրիգորը շատ խորհրդավոր ձայնով, որ ես առաջին անգամն էի լսում նրանից ինձ հետ ունեցած խոսակցության ժամանակ։— Այս վերջին ժամանակներս նկատում եմ, որ դու այլևս այն չես, ինչ որ առաջ։

Հետաքրքրությամբ և միևնույն ժամանակ մի տեսակ անբացատրելի երկյուղով նայեցի նրան։ «Ի՞նչ է ուզում ասել»— ակամա հարցրի ինքս ինձ։ Նա ուղղակի և շատ լրջորեն, մինչև անգամ խստորեն նայում էր աչքերիս։

— Այո, նկատում եմ, որ դու այլևս այն չես, ինչ որ առաջ,— կրկնեց առաջվա նման,— և այդ պատճառով ուզում եմ քեզ հետ այդ բանի մասին խոսել լրջորեն։ Առաջ դու միշտ ուրախ էիր, միշտ անհոգ, միշտ ժպտում կամ ծիծաղում էիր, ոչ մի ժամանակ չէի տեսել, որ տխուր լինեիր կամ որևիցե բանի մասին լուրջ մտածեիր, թեև մեր շուրջը, առօրյա կյանքի մեջ միշտ եղել են թեկուզ մեր անձնականությանն ուղղակի չվերաբերող այնպիսի երևույթներ, որոնց մասին արժեր և արժե, որ ամեն մեկը տխրեր և լուրջ մտածեր։ Մի խոսքով՝ դու առաջ քեզ կատարելապես երջանիկ էիր զգում... իսկ այժմ միշտ տխուր ես, միշտ լաց ես լինում, միշտ մտածում ես. մի թեթև ժպիտ անգամ այլևս չեմ նկատում դեմքիդ... Այդ բոլորն, իհարկե, այդպես էլ պիտի լինի և ուրիշ կերպ չի կարող լինել, որովհետև դրա համար ունես առիթներ, որոնք բնականաբար քեզ պետք է այդպես փոխեին։ Եվ ես չեմ ուզում ասել,— և հիմարություն կլիներ, եթե ասելիքս այդ լիներ միայն,— թե ինչո՞ւ առաջ այնպես էիր, իսկ այժմ — այսպես, ոչ, այլ ուզում եմ ասել և շեշտել, Աննա, որ այս վերջին ժամանակներս, ինչպես այդ պարզ նկատում եմ, դու շատ ես մտածում։