Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/493

Այս էջը հաստատված է

Վերցրի եղբոր հայերեն դասագիրքը, բաց արի առաջին պատահած հատվածը և դրի առջևը։

Գլուխը ցածր խոնարհեց գրքի վրա կարճատեսի նման և սկսեց կարդալ։ Մի րոպե ուշադրությունս գրավեցին նրա սևաթույր առատ մազերը, որոնք գլխի ամեն մի շարժումի հետ պեծին-պեծին էին տալիս ճրագի լույսի տակ։

Որքան էլ որ թերահավատ էի նրա հայերենագիտության մասին, այնուամենայնիվ նրա կարդալը միանգամայն հիասթափեցրեց ինձ. կարդում էր մատը տողերի վրա շարժելով, հեգելով, վանկ-վանկ, արտասանությունը ռուսերեն էր, բառի վերջը ը չկար, չկար ու չկար։ Հազիվ մի հինգ-վեց տող կարդացած, գլուխը բարձրացրեց և նայեց ինձ այնպիսի մի խղճալի հայացքով, որից երևում էր, թե ինքն ևս հիասթափված էր իր կարդալու կարողությունից։

— Վատ կարդացի, չէ՞,— հարցրեց մի տեսակ ամաչկոտ հուսահատությամբ։

Եղբայրը, որ նրա կարդալու միջոցին, ինձնից քաշվելով, հազիվ էր զսպում ծիծաղը, այժմ հանկարծ փռթկացրեց։

Քույրը հանկարծական զայրույթով գիրքը թռցրեց սեղանից և խփեց նրա գլխին։

— Ի՞նչ ես ծիծաղում, զզվելի։ Ինձնից լա՞վ ես կարդում։

— Իհարկե լավ եմ կարդում,— ջգրացրեց նրան եղբայրը, շարունակելով ծիծաղել։

— Լռի՛ր, անպիտան։ Ես գիտեմ, որ դու դասդ երբեք չես սովորում, որ սովորեիր, չէին դուրս անի գիմնազիոնից։

Եղբայրն, իմ լռությունից սիրտ առած, ուզում էր հակաճառել, բայց քույրը չթողեց բերանը բաց անի.

— Լռի՛ր, լռի՛ր, դեռ ուզում ես խոսե՞լ։ Դու միշտ բթամիտ ես եղել, բթամիտ էլ կմնաս։

— Բայց և այնպես, հայերեն քեզնից լավ եմ կարդում,— շարունակեց ջգրացնել եղբայրը։

Քույրը զայրացած դիմեց ինձ.

— Սա ի՞նչ հանդգնություն է, պարոն։ Մի՞թե այս զզվելին իսկապես լավ է կարդում ինձնից։