Դուռը բացվեց։ Կապույտ սուփրի մեջ հացերը շալակին, տնքտնքալով մտավ ազին — Սաքուլի մայրը, կարճահասակ, չորացած պառավ մի կին, վշտահար, խորշոմած բարի դեմքով։ Հետևից մտավ նրա թոռը — չորս-հինգ տարեկան վտիտ մի աղջիկ, ձեռներով երկու հաց իրար վրա պինդ սեղմած կրծքին։ Հացերից մեկը, տակինը, սահել էր ներքև և սպառնում էր ընկնել։ Նա վազելով հասավ թախտին, բարձրացավ ոտների ծայրերի վրա և հացերն անվնաս դրեց թախտի ծայրին։
— Ըհը, հըլա չէր պառկել,— տխուր քրթմնջաց պառավը, տեսնելով որդուն թախտին։— Ասա, որ կարում չես, էլ խի՞ ես ծեքծքալի դուրս գնում։
Շալակի հացը դրեց թախտի վրա և կամաց դարձավ հարսին.
— Աղջի, քնած ա՞։
— Գիտում չեմ, նոր զարթուն էր,— պատասխանեց Նատոն։
Պառավը մոտեցավ որդուն և խոնարհվեց նրա վրա։
— Սաքուլ ջա՞ն։
— Հը՛։
— Քնած չե՞ս։
— Չէ։
— Ո՞նց ես։
— Է՛հ, եսի՞մ ոնց եմ։
— Տաք-տաք հաց եմ բերել, վե կաց կե։
— Օ՛հ, զահլա տարաք, է՛լի,— ջղայնոտությամբ արտասանեց Սաքուլը վերմակների տակից և շուռ եկավ մյուս կողքին։
Պառավը, խորին վշտով համակված, մի կարճ ժամանակ խոնարհված մնաց որդու վրա, հետո մի ծանր թառանչ քաշեց, գնաց բաց արեց կապոցը և սկսեց թեժ-թեժ հացերը փռել թախտի վրա, որ սառչեն։ Այժմ սենյակի մեջ տարածվեց տաք-տաք հացերի ախորժալի հոտը։
— Աղջի, բա հիվանդանոց չի գնացե՞լ,— կամաց հարցրեց հարսին, որ ծիծ տալը վերջացնելով, սկսել էր օրորել երեխային։