— Ինչո՞ւ չի կարելի, քանի որ հավանեցի։ Ես քեզ մի ուրիշ բան կասեմ. հայրս ասում էր, թե իր հայրը նշանվել էր առանց իր ապագա կնոջը տեսնելու։
— Այդ ե՞րբ։ Սրանից հարյուր հիսուն տարի՞ առաջ։ Եվ դու չես մտածում, թե որ ժամանակներումն ես ապրում, և դու, որ կրթված, ինտելիգենտ մարդ ես, քեզ համեմատում ես քո խավար, տգետ պապի՞ հետ։
— Այդ սուտ բան է, Միքայել, չհավատաս,— ասաց նա դոգմատիկ հանգստությամբ։— Ամուսնությունը բախտի բան է։ Մանրամասնությունները որ պատմեմ, կտեսնես, որ իսկապես բախտի բան է։ Հետո, սերը ինտելիգենտ և տգետ չի հարցնում։
— Սե՞ր։ Մինչև անգամ սիրահարվե՞լ ես արդեն։
— Եվ ի՜նչպես...
— Մի գիշերո՞ւմ, մի քանի ժամվա ընթացքում։
— Տեսնելո՛ւս պես։ Ես մի տեղ կարդացել եմ, որ սիրահարվում են առաջին իսկ վայրկյանից, առաջին իսկ հայացքից։
— Եվ այդ հիման վրա՞ ես կարծում, թե սիրահարվել ես։
— Ոչ թե կարծում, այլ իսկապես սիրահարվել եմ։ Աստված է վկա։
— Դե որ երդվում ես, ի՞նչ կարող եմ ասել։ Իսկ նա՞։
— Ո՞վ։ Սառա՞ն։
— Անունը Սառա է՞։
— Այո։
— Դու որ հավանեցիր ու մինչև անգամ սիրահարվեցիր, նա էլ հավանե՞ց քեզ։
— Հը՞,— արտասանեց Գարեգինը և ապշած նայեց ինձ։
Ըստ երևույթին, հարցս այնքան անակնկալ էր նրա համար, որ հանկարծակիի եկած՝ չիմացավ ինչ պատասխան տար։ Այդ րոպեին այնքան զվարճալի արտահայտություն էր ստացել նրա դեմքը, որ ծիծաղս չկարողացա զսպել։ Բայց նրա շփոթմունքը երկար չտևեց, և նա պատասխանեց առաջվա երեխայական պարզամտությամբ.
— Իհարկե. եթե նշանս ընդունեց, կնշանակե հավանել էր։
