— Դե էլ ի՞նչ շարունակեմ,— ավելացրեց նա,— նշանը տվի, է՛լի։ Տվի ու սիրտս այնպես կպավ, որ հիմա մնացել եմ ապշած, թե այս ի՞նչ բան էր — հրա՞շք, կախարդա՞նք... ոչինչ չեմ հասկանում։
— Ուրեմն աղջկան տեսար ու հավանեցիր։
— Տո՛, աղջիկ մի՛ ասի, հրաշալի՛ք ասա,— բացականչեց Գարեգինն իրեն հատուկ զեղուն հիասքանչումով։— Որ մտավ ու նայեցի... է՛հ, չէ. պետք է իմ դրության մեջ լինես և տեսած լինես նրան, որ հասկանաս ինձ, թե չէ խոսքերով ի՛նչ կարող եմ հասկացնել քեզ։
— Ինձ խոսքեր հարկավոր էլ չեն, որովհետև տեսնում եմ, որ արդեն խելքդ կորցրել ես,— նկատեցի ես ակամա ժպտալով նրա խանդավառության վրա։— Դու միայն, եթե կարող ես հանգիստ կերպով, պատմիր ինձ լոկ իրողությունը։
— Լոկ իրողությունը, հանգիստ կերպով։ Շատ բարի։ Ամենից առաջ ասեմ, որ մեզ ու մեզ էինք, այսինքն՝ ես էի, աղջիկը և հայրն ու մայրը։ Ասենք, հայրն ու մայրը նրա ծնողները չեն։
— Ուզում ես ասել Սառան,— այդպես ասացիր, չէ՞, նրա անունը,— նրանց որդեգրուհին է։
— Ոչ, նրանց աղջիկն է, բայց ոչ հարազատ աղջիկը։ Այ ինչպես։ Աառան աներոջս խորթ զավակն է։ Այսինքն՝ աներս իր այժմյան կնոջից առաջ ամուսնացած է եղել մի այրի կնոջ հետ, որի ձեռքին եղել է Սառան մոտ տասը տարեկան հասակում։ Հետո այդ կինը, այսինքն Սառայի հարազատ մայրը, մեռել է, և աներս ամուսնացել է իր այժմյան կնոջ հետ։ Այսպիսով Սառան դառնում է երկուսի էլ խորթ զավակը։ Հասկանալի՞ է։
— Հասկանալի է։ Հիմա շարունակիր քո պատմությունը. այսինքն ի՛նչպես նշանվեցիր։
— Դե ի՞նչպես են նշանվում։ Աղջիկը տեսա, հավանեցի ու նշանը տվի։ Եկի, տեսի, հաղթեցի,— վրա բերեց Գարեգինը ծիծաղելով։— Հետո նստեցինք, կերանք, խմեցինք, քո կենացն էլ անուշ արինք, իբրև իմ ապագա խաչեղբոր։ Լավ է, չէ՞։
