— Շատ շնորհակալ եմ այդ պատվի համար։ Բայց դու էլի այն չես ասում, ինչ որ ինձ է հետաքրքրում։
— Հարցրու, հարցրու, ես քեզ բոլորը կպատմեմ։
— Դու ինձ այս ասա, թե ի՞նչպես ծանոթացար աղջկա հետ, ի՞նչ խոսեցիք, ի՞նչպես հանկարծ սիրահարվեցիր, վերջապես՝ ի՞նչպես հայտնեցիր սերդ և...
— Ես նրան սեր չեմ հայտնել։
— Հապա՞։
— Հապա չկա։ Ասածս միայն այս էր․ «Օրիորդ, ես ձեզ հավանում եմ, եթե դուք էլ ինձ եք հավանում, խնդրեմ ընդունեցեք այս մատանին»։
— Հենց այդպե՞ս։
— Հենց այսպես, ոչ մի բառ ավել, ոչ պակաս։
— Եվ նա էլ ընդունե՞ց։
— Ընդունեց և դրեց սեղանի վրա։
— Ի՞նչպես թե սեղանի վրա։
— Սեղանի վրա, է՛լի։
— Եվ ոչ մա՞տը։
— Զարմանալի է, ես, կարծեմ կարողանում եմ զանազանել սեղանն ու մատը։
— Եվ այդ դառավ նշան տա՞լ։
— Դե ես ի՞նչ գիտեմ ինչ դառավ,— խնդաց Գարեգինը,— այսքանս միայն գիտեմ, որ դրանից հետո հայրն ու մայրը շնորհավորեցին, համբուրեցին, օրհնեցին մեզ, և ես այնքան ուրախ էի, որ ծափ տային, պար կգայի։ Իսկապես, օրենքով որ գնանք,— ավելացրեց նա,— եթե չեմ սխալվում, ես ինքս իմ ձեռքով պետք է մատանին դնեի մատը, բայց որովհետև շփոթմունքից այդ բանը մոռացա անել, երևի նա էլ ամաչեց և մատը չդրեց։
— Է, հետո՞։
— Հետո էլ ի՞նչ։
— Ի՞նչ ասացիք, ի՞նչ խոսեցիք։
— Ես ու նշանա՞ծս։ Ոչինչ։ Առհասարակ նա ինձ հետ համարյա թե չի խոսել։ Միայն շարունակ պինդ-պինդ նայում էր աչքերիս։
— Լավ, որ հետդ չի խոսել, բաս ո՞րտեղից գիտես, թե խելոք, կրթված աղջիկ է։