— Արդեն հայտնել եմ նրան, որ խաչեղբորս, այսինքն քեզ, այս երեկո պիտի ներկայացնեմ իրեն,— ասաց նա։
— Եվ ի՞նչ ասաց։
— Ասաց. «Շատ ուրախ կլինեմ»։
— Եվ պինդ-պինդ չնայե՞ց աչքերիդ,— ծիծաղեցի ես։
— Հա՛,— վրա բերեց Գարեգինը մի տեսակ մտահոգությամբ,— չգիտեմ, իմ մեջ որևէ բա՞ն է տեսել, թե այդ առհասարակ նրա սովորությունն է, որ նայում է, շատ պինդ է նայում և հետո — շատ քիչ է խոսում։ Եվ, գիտե՞ս, որ ինձ այդպես նայում է, ես չեմ նայում նրան։
— Ինչո՞ւ։
— Չեմ կարողանում։ Նրա հայացքի մեջ, երբ նայում է այդպես, մի տեսակ բան կա, մի անբացատրելի բան, որ ակամա ճնշում է ինձ։
— Հապա այն գիշեր այնքան հիացմունքով էիր խոսում նրա հայացքի մասին և ասում էիր, թե այդ հայացքն է գերել քեզ։
— Նա երկու տեսակ հայացք ունի. մեկը՝ խիստ ու պրպտող, երբ նայում է քեզ շեշտակի, և մյուսը՝ մտածկոտ ու մելամաղձիկ, երբ չի նայում քեզ և, կարծես, մոռանում է, որ դու ներկա ես։ Ահա ա՛յս հայացքն է, որ ես սիրել եմ և կուզեի նրան միշտ այդպես տեսնել։
Ձեռաց հագնվեցի, և դուրս եկանք։
Գարեգինը եկել էր կառքով, որը և սպասում էր դռանը։ Կառքի մեջ, ետևի կողմը, թղթի մեջ փաթաթված ինչ որ բան կար, որ նա վերցրեց և ծնկների վրա դրեց։
— Անուշեղեն է,— բացատրեց։— Գրպանումս մի ուրիշ բան էլ ունեմ — ականջի օղեր։ Իսկ մատանին արդեն մատն էր դրել։
Ինձ ականջի օղերից ու մատանուց ավելի նրա հարսնացուն էր հետաքրքրում, ուստի ասացի․
— Այն գիշեր մոռացա հարցնեմ, քանի՞ տարեկան է։
— Ո՞վ, Սառա՞ն։ Չեմ հարցրել, բայց փոքր չի երևում։ Եթե քսանհինգ չլինի, քսաներկու տարեկան անպատճառ կլինի։ Իսկ պինդ-պինդ որ նայում է, ավելի մեծ է երևում։
— Բայց ասում ես, որ նրա պինդ-պինդ նայելիս դու չես
