Երկար տեղ գնում էինք լուռ։ Գարեգինը հոգեկան չափազանց ճնշված դրության մեջ էր։
— Ա՞յդ է քո շատ խելոք, շատ կրթված և ես ինչ գիտեմ ուրիշ ինչ տեսակ աղջիկը,— վերջապես խոսեցի ես։
Գարեգինը ձայն չհանեց։ Զգում էի, որ ավելի շատ այն բանից էր ճնշված, որ իր հարսնացուն իմ ներկայությամբ ոչ միայն չէր արդարացրել իր գովասանքները նրա մասին, այլև բնավորության այնպիսի գծեր էր դրսևորել, որոնք իր համար էլ անսպասելի էին։ Եվ մեղքս գալիս էր ասելու նրան այն, ինչ որ անհրաժեշտ էի համարում ասել իբրև բարեկամ։ Բայց նրան ժամանակին չզգուշացնելն էլ հանցանք կլիներ իմ կողմից։ Ուստի ասացի ուղղակի.
— Ես կարծում եմ, ինքդ էլ զգում ես, որ քո այս այցը պետք է վերջինը լինի, եթե, իհարկե, դու փոքրիշատե պատվո զգացում ունես։
— Ինչպե՞ս թե վերջինը, մեքենայաբար հարցրեց Գարեգինը։
— Այնպես, որ անմիջապես պետք է ձեռք վերցնես այդ աղջկանից։ Դուք չեք կարող իրար մարդ ու կին լինել։
Գարեգինն իսկույն չպատասխանեց։ Բայց այն բանից, ինչ որ ասաց, տեսա, որ նա նույն տարակուսանքի մեջ է և նույնն է մտածում, ինչ որ ես։
— Հետո կարո՞ղ եմ,— ասաց կամաց և այնպիսի եղանակով, որ կարծես ինձ չէր պատասխանում, այլ իր մտածմունքներին։
Ու ձայնից նկատեցի, որ թուքը կուլ տվեց։
Ակամա կանգ առա և զարմացած նայեցի նրա երեսին։
— Մի՞թե, իսկապես, այնքան սիրահարված ես, որ չես կարող։
— Այո, չեմ կարող... ուղղակի չեմ կարող,— ասաց լացագին, առանց ինձ նայելու։
