— Ոչ թե քիթս կախեցի, այլ տեսա, որ արժանի էի։
— Լավ, հայրը, հո երեկ-մեկէլ օրվա ծանոթը չէր, ինչո՞ւ նրա հետ էլ այնպես վարվեց։
— Հայրն արդեն գլխովին մեղավոր էր։ Որովհետև, ճիշտ որ, ի՞նչպես կարելի է մի ահագին օրիորդի հետ օտար հյուրի ներկայությամբ վարվել ինչպես մի երեխայի հետ։ Շատ էլ որ հայրն է։
— Իսկ մայրը։ Հիշո՞ւմ ես ծկլթոցը հարևան սենյակում։
— Երևի նա էլ մի բանով նեղացրել էր։ Եվ, վերջապես, հո լսեցի՞ր, որ հայրն ասաց, թե ջղային է։
— Եվ դու պիտի կարողանա՞ս ապրել այդպիսի մի ջղային աղջկա հետ։
— Ինչո՞ւ չէ, քանի որ ոչ մի առիթ չեմ տա նրան գրգռվելու։
— Դու արդեն ինքդ ոտով գլխով մի մեծ առիթ ես, ուրիշ էլ ի՞նչ առիթ։ Եվ ես հիմար եմ, որ քեզ պես մի անհասկացողի աշխատում եմ համոզել,— ասացի ես ակամա գրգռված նրա համառությունից և, նրա թևը թողնելով, առաջ անցա վճռական քայլերով։
Կարճ ժամանակ Գարեգինը լուռ հետևում էր ինձ, հետո հանկարծ քայլերն արագացրեց և եկավ հավասարվեց ինձ։
— Լա՛վ, ի՞նչ ես ուզում անեմ,— ասաց մի տեսակ գրգիռով։
— է՛լ ես ոչինչ չեմ ուզում, ինչ ուզում ես— արա։
— Չէ, սպասիր,— նա կանգ առավ և զոռով պահեց ինձ,— ուզում ես թողնեմ, չէ՞։ Լա՛վ։ Բայց, ասա տեսնեմ, ինչի՞ համար։
— Էլ ասե՞մ ինչի համար։
— Չի հավանում ինձ, չէ՞, զոռովն են ինձ կպցրել, չէ՞։ Բայց ես չեմ հասկանում, թե ի՞նչպես կարելի է մի կրթված, հասկացող աղջկա զոռով կպցնել մի տղամարդի, որին չի հավանում։ Հետո, ասում ես, ընտանեկան ինչ-որ հանգամանքներ։ Ի՞նչ հանգամանքներ։ Դու այդ չգիտես, ես էլ չգիտեմ, ուրեմն այդ արգումենտն էլ ջրվում է։ Մնում է, որ ասես, թե ինձ չէր ճանաչում, նշանտուքի գիշերը սխալմամբ է ընդունել նշանս։ Լա՛վ։ Բայց նրանից հետո այս չորրորդ անգամն է, որ գնում եմ նրանց տուն, հիմա հո ճանաչե՞ց։
