— Պետք է ենթադրել, որ ճանաչեց, որովհետև ոչ տարած թանկագին ընծայիդ վրա ուզեց թքել և ոչ էլ...— ուզում էի ասել «քեզ վրա»— և մի քիչ մնաց, որ գիրքն էլ գլխովդ տար։
— Ընդունում եմ, ճիշտ է, այդ բոլորը ճիշտ է, և այդ բանը սրտիս շատ դիպավ։ Բայց դու ինձ ասա. մատանին հո մատին էր։ Հը՞, հո մատի՞ն էր։
— Ասենք, թե մատին էր։
— Ի՛նչպես թե՝ ասենք։ Չտեսա՞ր, որ մատին էր։
— Լավ, մատին էր, հետո՞։
— Հետո ա՛յն, որ... ի՞նչ է նշանակում այդ. ինձ չի հավանում և միևնույն ժամանակ տվածս մատանին մատն է դրել։ Ինչո՞ւ չհանեց, չվերադարձրեց ու չասաց. «Պարոն, ահա ձեր մատանին, որ ես չճանաչելով ձեզ, սխալմամբ եմ ընդունել։ Այժմ, որ ճանաչեցի ձեզ, խնդրեմ ետ առեք, ես ձեր կինը չեմ կարող լինել»։
Ակամա ծիծաղս եկավ ոչ թե այդ խոսքերի, այլ այն պարզամիտ լրջության վրա, որով արտասանեց այդ խոսքերը։
— Բայց նա այդպիսի բան չարավ,— շարունակեց Գարեգինը նույն գրգիռով, առանց ուշադրություն դարձնելու ծիծաղիս։— Ինչո՞ւ չարավ։ Հը... քեզ եմ հարցնում։
— Երևի վախեցավ, թե մի անգամ սխալված լինելով՝ մի գուցե այս անգամ էլ սխալված լինի,— նկատեցի ես, շարունակելով ծիծաղել։
— Չէ, մի՛ հեգնիր խնդրեմ։ Այնպիսի բաներ անելուց հետո, այդ էլ որ աներ, ի՞նչ զարմանալու բան կլիներ։ Բայց չարավ։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև... Այստե՛ղ է, ահա, որ ոչ ես եմ ճանաչում նրան, ոչ դու և ոչ, այո՛, նույնիսկ ծնողները գուցե, և դու իզուր ես շտապում քո դատավճիռը կարդալու։
— Ուրե՞մն։
— Ուրեմն ա՛յն, որ ես նրանից ձեռք չեմ վերցնի և նրա կողմից մերժվելու խայտառակությունից էլ չեմ վախենում, իմացա՞ր։
— Իմացա։
— Դե որ իմացար, էլ բան չունեմ ասելու և... բարի գիշեր։
