Առավոտյան ինձնից վաղ էր վեր կացել և տեղավորում էր ճամպրուկը։
— Այսօր ուզում եմ գնալ,— ասաց։— Թեև հեռագիրն ստանալուց հետո ուզում էի վերադառնալ Պետերբուրգ, բայց մեկ էլ մտածեցի, որ չարժե կոնֆլիկտ ստեղծել։ Շուն է, թե գել — հայրս է։ Բացի սրանից, քանի գրպանումս փող կա, պետք է օգտվել, թե չէ կարող եմ էլի առանց ճանապարհածախսի մնալ։
Ճամպրուկից դուրս էր թափվել ինչ-որ գրքեր ու թղթեր, որ այժմ տեղավորում էր հագուստի հետ միասին։ Թղթերի միջից ջոկեց մի տետրակ և տվեց ինձ։
— Այս թողնում եմ քեզ մոտ,— ասաց.— կարդա, թե հավանես, տպիր լրագրումդ, թե չէ՝ վերադարձիս ետ կտաս։
— Ի՜նչ է այս,— հարցրի։
— Մի պատմվածք։ Անցյալ տարի մտադրվել էինք մի ալմանախ հրատարակել ուսանողական ֆոնդի օգտին, վերցրի գրեցի այդ, բայց գործը գլուխ չեկավ, և գրվածքս այդպես էլ մնաց։ Կարծեմ վատ չեմ գրել. որ կարդաս, կհավանես։
Տետրակը պահեցի մոտս, խոստանալով, որ կկարդամ, թեև առաջ վճռեցի, որ մի հիմար բան կլինի գրածը, ինչպես շատ դիլետանտների գրվածքներ։
Որովհետև մեկնելու էր մի-երկու ժամից, ուստի հրաժեշտ տվի հենց տանս և գնացի գործիս։ Բայց ճաշից հետո որ տուն դաձա, տեսա չի գնացել, որովհետև ճամպրուկը, առանց իրեղենները տեղավորելու, հենց այնպես էլ թողել էր բաց։ Մտածեցի, որ թերևս որոշել էր գիշերվա գնացքով գնալ։
Թեև բնավ ցանկություն չունեի նրա գրվածքը կարդալու, բայց այժմ ստիպված էի կարդալ, որովհետև գիտեի, որ տուն գալուն պես՝ պիտի հարցներ՝ կարդացե՞լ եմ թե ոչ և, եթե կարդացած չլինեի, պիտի ստիպեր, որ կարդայի, կամ ինքը պիտի կարդար և ինձ էլ պիտի ստիպեր, որ լսեի։ Ուստի այդ երեկո քանի չէր եկել, նստեցի և կարդացի։
Կարդացի և...
Այստեղ արտագրում եմ Թուսյանի տետրակը:
