Հանկարծ ուղեկցուհիս կանգ առավ, ձեռքը հանեց թևիս միջից և մատն ուղղեց դեպի ծառերից մեկի կատարը.
— Տեսե՛ք, տեսե՛ք, այն ի՞նչ թռչուն է։
Հրացանս հանեցի ուսիցս և շվացրի շանս։ Ուղեկցուհիս փախավ մի քսան քայլ հեռու, կուչ եկավ մի ծառի տակ, գիրքը թևի տակ առավ, մատներով խցեց ականջները, աչքերը փակեց և մնաց անշարժ։ Նշան բռնեցի և արձակեցի: Ծառի տերևները խշխշացին, և թռչունը վայր ընկավ։ Շունս թռավ մի քանի ոստյունով և ատամների մեջ բռնած՝ բերեց մատույց ինձ իմ որսը։
Ուղեկցուհիս մոտ վազեց և բուռն հետաքրքրությամբ, որպիսին միայն երեխաների մեջ եմ տեսել, սկսեց դիտել սպանված թռչունը։
— Ա՛խ, աղավնի՜ է,— շշնջաց այնքան ցավագին, որ իմ մեղքն էլ եկավ։
Որսս տվի իրեն։ Երկու մատով բռնեց մի ոտից և սկսեց լավ դիտել։
— Տեսեք, տեսե՛ք,— ասաց,— կրծքին կարմիր պուտ-պուտ... արյուն է, չէ՞, տե՛ր իմ աստված, ինչքա՜ն էլ սպիտակ է, ինչքա՜ն գեղեցիկ...
Երկար ժամանակ դիտում էր հուզված, ինչպես արդեն գիտակցության եկած մեծ, բարի երեխաները դիտում են մի ցավալի բան, հետո հառաչեց և տվեց ինձ։
Առա և շպրտեցի թփուտների մեջ։
— Ինչո՞ւ դեն գցեցիք,— նկատեց հանդիմանությամբ և խղճահարությամբ։
— Բաս ինչի՞ս էր պետք,— ասացի։
Ճանապարհը շարունակեցինք այս անգամ բոլորովին այլ տրամադրության մեջ։ Ուղեկցուհիս շատ էր տխրել և գրեթե այլևս չէր խոսում։ Նորից թևս առաջարկեցի,— չընդունեց։ Սովորական կատակներս այլևս ոչ մի ժպիտ չէին բերում նրա դեմքին։ Քայլում էր լուսնոտի պես և մտախոհ հայացքը հառել էր անորոշ տարածության մեջ։
Հանկարծ կանգ առավ, նայեց ինձ և բացականչեց լացագին.
— Գցեցե՛ք, գցեցե՛ք այդ հրացանը և խոսք տվեք, որ այլևս երբեք ոչ մի թռչուն չեք սպանի։