— Այդպես հա՜։ Իսկ ես կարծեցի...
Ինչ-որ մտածելով, ծալապատիկ նստեց աթոռի վրա (ըստ երևույթին, բոբիկ ոտները մրսում էին մերկ հատակի վրա), հետո հանկարծ նայեց ինձ և ասաց.
— Բաս չես հարցնում՝ ինչու այսօր չգնացի։
— Երևի մի պատճառ կար, որ մնացել ես։
— Մինչև անգամ երկու պատճառ,— վրա բերեց Թուսյանը,— առաջինն այն, որ առավոտյան, երբ իրարից բաժանվեցինք և ես հափուռ-չափուռ հավաքում էի, որ գնամ վագզալ, տեսնեմ գրպանումս կոպեկ չկա։ Մինչդեռ շատ լավ հիշում եմ, կլուբում տարած վաթսուն ռուբլուց մի քսան-քսանհինգ ռուբլի դրել էի ժիլետիս գրպանը, և այդ փողը գնաց առանձին կաբինետում, իսկ մնացածը դրել էի պինջակիս ծոցի գրպանը, և այդ փողն էր, որ հանգել էր։ Մտածել եմ — կամ այն քածն է հանել, որի հետ քեֆ էի անում, կամ պարզապես ընկել է գրպանիցս։ Այսպիսով առավոտվա գնացքով գնալս չհաջողվեց։ Չուզեցի նորից քեզ դիմել և գնացի անմիջապես Սարումյանի մոտ ու մինչև մի քսան ռուբլի չպոկեցի, հանգիստ չտվի։ Գալիս էի տուն, որ չեմոդանս առնեմ գնամ վագզալ, վրա հասավ երկրորդ պատճառը... Քնեցի՞ր, Մարգարյան։
— Չէ, քունս արդեն փախցրիր։
— Լսիր, լսիր, շատ հետաքրքրական բան եմ պատմելու։ Նստեցի տրամվայ... Հա, ամենից առաջ հարցնեմ,— գրվածքս կարդացի՞ր:
— Կարդացի։
— Եզրակացությո՞ւնդ։
— Վատ չէ, կարելի է տպել։
— Ես այդ չեմ հարցնում ։ Ուզում եմ ասել՝ հասկացա՞ր, որ բարեկամս, որի անունից անում եմ պատմությունը, այդ ես ինքս եմ։
— Իհարկե, դա գրական մի որոշ ձև է։
— Էլի չհասկացար։ Ուզում եմ ասել, որ պատմվածքիս հերոսը ես ինքս եմ, և ամբողջ պատմվածքն էլ զուտ իրողություն է։
— Այդ ես չգիտեի։
— Հապա, զուտ իրողություն իմ սեփական կյանքից: