Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/618

Այս էջը հաստատված է

— Ի՞նչպես թե...

— Լսի՛ր պատմեմ,— ընդհատեց ինձ Գարեգինը, նորից մի վախկոտ հայացք գցելով չորս կողմը. հետո գլուխը մոտեցրեց ինձ և հարցրեց շշնջյունով.— ո՞վ է այն պարոնը, որ քեզ մոտ հյուր է...

Այդ անակնկալ հարցմունքը և մանավանդ այդ շշնջյունը, որ շատ խորհրդավոր կերպով հնչեց ականջիս, կայծակի ազդեցություն ունեցավ ինձ վրա։ Կարծես մինչև այդ վայրկյան նստած էի խոր մթության մեջ, և հանկարծ մի անակնկալ պայծառ լույս շողաց և լուսավորեց շրջապատս։ Մի ակնթարթում մտքիս մեջ եկան շաղկապվեցին իրար հետ երեք անձնավորություն — Սառան, Թուսյանը և Գարեգինը,— և ինքս իմ մեջ վճռեցի, որ ես արդեն ամեն բան գիտեմ։

Այս ինքնաբուխ պարզատեսությունն այնքան անակնկալ էր ինձ համար, որ Գարեգինի հարցմունքին իսկույն պատասխանել չկարողացա։ Հետո, երբ անակնկալի առաջին շշմեցնող տպավորությունն անցավ, ինքս հարց տվի նրան.

— Դու ո՞րտեղից գիտես, թե ինձ մոտ հյուր կա:

— Գիտեմ... Եվ ես քեզ մոտ չէր, որ գալիս էի, նրա մոտ էի գալիս։

— Ե՞րբ, ի՞նչ ես ասում։

— Այս և անցյալ գիշեր։

— Սպասիր, այն դո՞ւ էիր զանգակս քաշում,— բացականչեցի ես։

— Ես էի:

— Հետո, ինչո՞ւ չէիր սպասում, որ դուռը բանայի։

— Ինչո՞ւ։ Ահա թե ինչու։

Ետևի գրպանից հանեց մի ատրճանակ, ցույց տվավ և նորից գրպանը կոխեց շտապով։

Թեև դրաման գրեթե արդեն բոլորովին պարզ էր ինձ համար, բայց և այնպես զարմանքս այնքան մեծ էր, որ չկարողացա չհարցնել.

— Ինչո՞ւ ես առել գրպանդ։

— Որ սպանեմ։

— Ո՞ւմ։

— Այն պարոնին, որ քեզ մոտ հյուր է։

— Նա ի՞նչ է արել քեզ։