ընկան գրասեղանի վրա, մի ծանր զսպված հեծկլտոց բռնեց սենյակը։
Այդ բանն ինձ շատ ազդեց։ Առաջին անգամն էր, որ այդ միշտ խանդավառ, միշտ կենսուրախ, միշտ անհոգ երիտասարդին տեսնում էի այնքան դառնորեն լալիս։ Եվ երբեք այնպես չէի խղճացել նրան, ինչպես այս րոպեին, երբ նա նմանում էր բախտից հալածված ու անօգ ու որբացած մի երեխայի։ Չկարեկցել նրան անկարելի էր, և մինչդեռ նա զսպված հեծկլտանքից հազիվ էր շունչը ետ բերում, ինձ համար կամաց-կամաց պարզվում էր այն եղանակը, որով ես թե ընկերական կարեկցությունից և թե բախտի բերումով պարտավոր էի զգում ինձ միջամտելու այս գործին։
Սրտապնդիչ խոսքերով Գարեգինին հանգստացնելուց հետո ասացի.
— Ինձ մոտ եկել ես անշուշտ նրա համար, որ օգնեմ, այնպես չէ՞։
— Այո,— հազիվ արտասանեց լացակումած ձայնով,— դու միայն կարող ես օգնել, որովհետև այն պարոնը...
— Լա՛վ։ Այդ պարոնը ոչ թե միայն իմ տանը, Թիֆլիսում չի լինի հենց այսօր ևեթ,— ասացի ես վճռականորեն։
— Ճի՞շտ,— բացականչեց նա, հանկարծ վրա ընկնելով ձեռքերիս այնպիսի մի բուռն ուրախությամբ, որ կարծես ինքը չէր մի քիչ առաջ այնպես հուսահատորեն լաց եղողը։
— Այդ կողմից կարող ես ապահով լինել, բայց հարցն այս է, թե բանը դրանով կվերջանա՞ արդյոք։
— Օ՛, գլխավորն ա՛յդ է, գլխավորն ա՛յդ է,— շշնջաց Գարեգինը եռանդով։— Միայն թե դու այդ անես, միայն թե նա այստեղից հեռանա, մնացածը հեշտ է։ Գիտե՜ս ինչ կա,— շարունակեց Գարեգինը ավելի ու ավելի ոգևորվելով,— ես չգիտեի, թե դու այդքան ազդեցություն ունես այդ պարոնի վրա, բայց որ ասում ես, թե այդ կանես, ես լիովին հավատում եմ և այս րոպեին այնպիսի մի թեթևություն եմ զգում, որ կարծես հանկարծ ազատվեցի մի սոսկալի ատամնացավից։ Իսկ ես գիտե՞ս ինչի համար էի գալիս քեզ մոտ. գալիս էի խնդրեմ, որ գաս հանգստացնես Սառային։ Եվ այդ էլ որ անես, ոչ թե միայն իմ, այլև նրա փրկիչը կդառնաս։
