հանգստությամբ, նայելով ուղղակի աչքերիս:— Կարող եք ապահով լինել միանգամայն, ես ձեզ կլսեմ ամենայն սառնասրտությամբ։
— Ներեցեք, տիկին, ես ձեզ չեմ հասկանում,— ասացի պարզապես ապշած նրա խոսքերի վրա։— Մի՞թե դուք կարծում եք, որ ես եկել եմ...
— Խնդրեմ, առանց առաջաբանի,— ընդհատեց ինձ Սառան խստորեն։— Թե ինչ եմ կարծում ես, այդ թողեք ես գիտենամ, իսկ դուք ասացեք ուղղակի ձեր ասելիքը։
Տեսա, որ արդեն ջղայնանում է և, եթե իսկույն գործի չանցնեի, այլևս անկարող պիտի լինեի բան հասկացնել։
— Սպասեցեք, ամուսնուս կանչեմ,— հանկարծ վրա բերեց Սառան և, արագորեն վեր կենալով, դիմեց դեպի այն դուռը, որտեղից մտավ։
— Ոչ, ոչ,— ակամա բացականչեցի ես նրա ետևից։
Կանգ առավ և զարմացած դարձավ ինձ.
— Ինչպե՞ս։
— Նա չպետք է ներկա լինի մեր խոսակցությանը։
— Ինչո՞ւ։
Շփոթվեցի, չիմացա ինչ պատասխանեմ, որովհետև չգիտեի իսկապես, թե ինչու Գարեգինը ներկա չպիտի լիներ մեր խոսակցությանը, բայց այստեղ հանկարծ օգնության հասավ ինձ րոպեի թելադրանքը, և ես պատասխանեցի.
— Որովհետև այն, ինչ որ պիտի ասեմ և ինչի համար որ եկել եմ ձեզ մոտ, նրան է վերաբերում։
— Եվ ոչ ի՞նձ։
— Ոչ, նրան, միմիայն նրան։
Մի կարճ ժամանակ Սառան զարմացած շարունակում էր նայել ինձ, հետո ուսերը թոթվեց տարակուսանքով և նորից նստեց։
— Շատ բարի,— ասաց նորից թախծալի կերպարանք առնելով և փաթաթվելով շալի մեջ։— Խոսեցեք, ես ձեզ լսում եմ։
Այժմ արդեն, րոպեի թելադրանքի տակ, ինձ համար միանգամայն պարզ էր, թե ինչ պիտի ասեի, ինչպես պիտի սկսեի և ինչպես վերջացնեի։ Ու սկսեցի, աշխատելով կարելույն
