Տեսնում էր, որ շատ լուրջ եմ խոսում, և նրա դեմքն էլ լուրջ ու մտառու արտահայտություն ստացավ։
— Դե, էլ ի՛նչ ես երկարացնում, ասա ու պրծի, է՛լի,— բացականչեց անհամբեր։
— Եկ գնանք, կասեմ. այստեղ հարմար չէ, ժամանակ էլ չկա. այնպես անենք, որ գնացքին հասնես։
Թուսյանը շարունակում էր նայել ինձ զարմացած և, ըստ երևույթին, մի քիչ էլ վախեցած, հետո ուսերը թոթվեց տարակուսանքով և ասաց.
— Լավ, դու գնա հագնվիր, ես էլ իսկույն գալիս եմ։
Ու վազեց երկու տիկինների ետևից, որոնք կորել էին խռնվող հասարակության մեջ։
Հանդերձասրահում վաղուց հագնվել և սպասում էի մուտքի դռան մոտ, երբ վերջապես երևաց Թուսյանը։ Շտապով հագնվեց և միասին դուրս եկանք։
— Չգիտեմ՝ իմ բախտն է թարսվել, թե Սարումյանի բախտն է բանում,— ասաց մի ծխախոտ վառելով,— հազիվհազ հույս ունեի այս գիշեր բանը դրստելու, և թարսի պես եկար մեջտեղ ցցվեցիր։ Դե ասա տեսնեմ։
— Մի քիչ շուտ-շուտ արի, որովհետև հիմա իննից անց է, և հազիվ թե կարողանաս պատրաստվել, որ գնացքին հասնես,— ասացի և քայլերս արագացրի։
— Հանաք չես անո՞ւմ,— հարցրեց Թուսյանը, նույնպես արագացնելով քայլերը։
— Այ հիմա կտեսնես՝ հանաք եմ անում, թե ոչ։ Լսիր։ Դու գիտե՞ս, որ քո պատմվածքի հերոսուհին իմ ամենալավ բարեկամի կինն է։
Թուսյանը հանկարծակի կանգ առավ։
— Ինչպե՞ս թե...
Կանգ առա և ես ու նայեցի նրան։ Փողոցի էլեկտրական լուսավորությունը հնարավորություն էր տալիս ինձ տեսնելու նրա դիմագծերի բոլոր փոփոխությունները։ Նա նայում էր ինձ ծայրահեղորեն ապշած իմ անակնկալ հայտնությունից։
— Հետո, դու գիտե՞ս, որ նա նոր է ամուսնացել, և ես նրա խաչեղբայրն եմ։
— Խաչեղբա՞յրը...
