Որ հասանք, նա իսկապես մնաց դուրսը, իսկ ես մտա և վերև բարձրացա։
Գարեգինի բնակարանում դուռը բաց արեց աղախինը՝ լացակումած կարմիր աչքերով։ Նրա դեմքին նայելուն պես սիրտս կարծես պոկվեց հանկարծ և ցած ընկավ։
— Ինչպե՞ս է տիկինը,— հարցրի։
Պատասխանի տեղ աղախինը թաշկինակը սեղմեց աչքերին և հեկեկաց։
Հարցուփորձն այլևս ավելորդ էր, և ես շտապով ներս մտա։
Դեմս ելավ բարի տանտիրուհին, որ այնքան հոգացողություն էր ցույց տվել գիշերը Սառայի հիվանդության ժամանակ։ Կարճ խոսքերով պատմեց ամբողջ եղելությունը։ Գիշերը, իմ գնալուց հետո, բժիշկը խորհուրդ էր տվել հիվանդին անմիջապես փոխադրել ծննդաբերական ապաստարան։ Սառային ուշագնաց դրության մեջ կառք էին դրել տարել, և նա մեռել էր վաղաժամ և անկանոն ծննդաբերությունից։
— Մենք նոր ենք վերադարձել— ավելացրեց նա («մենք» ասելով ուզում էր ասել ինքը և Գարեգինը)։— Եկեք, եկեք մխիթարեցեք ձեր խեղճ բարեկամին, իսկ ես կգնամ մի քիչ հանգստանալու։
Բարի պառավն առաջնորդեց ինձ դեպի ննջարան, որտեղ գիշերը Սառային գտա հոգեվարք դրության մեջ, և ինքը հեռացավ։
Դուռը բաց արի և կամաց ներս մտա։
Գարեգինը նստած էր կնոջ դատարկ մահճակալի մոտ, ձեռները կրձքին խաչած և գլուխը կախ։ Ինձ թվաց, թե քնած է, բայց որ մոտեցա, գլուխը կամաց բարձրացրեց և անքնությունից ուռած և կարմրած աչքերը սևեռեց վրաս։ Երկար ժամանակ նայում էր դեմքիս անզգայացած մարդու անիմաստ հայացքով, կարծես չկարողանալով գլխի ընկնել, թե ով եմ, հետո ձեռքերը կամաց հեռացրեց կրծքից և ասաց շատ հանգիստ ձայնով.
— Հա, այդ դու ես... նստիր։
Ու, առանց տեղից վեր կենալու, առաջ քաշեց մոտը դրած մի աթոռ։
