Ադամը պինդ կանգնեց։
— Ետ չեմ քշում, զոռի բան է՞,— ասաց նա։
— Ինչպե՞ս թե ետ չես քշում, տո...
— Հա, ի՛նչ է, ետ չե՛մ քշում, ի՛նչ պետք է անես։
— Ա՛յ թե ինչ պետք է անեմ,— ասաց անծանոթը և — շրը՜խկ, մի պինդ ապտակ թխեց Ադամի երեսին։
Ադամի արյունը գլուխն ընկավ և կատաղած՝ յուր կողմից բռնելով նրա յախից, ուզեց վայր ձգել գետին, բայց նույն րոպեին անծանոթը գրկեց նրան, բարձրացրեց, հանկարծ թրխկացրեց գետնին և, նստելով նրա փորի վրա, սկսեց սեղմել նրա կոկորդը։ Խեղճ Ադամը ուժաթափ սկսեց խռխռացնել և, տեսնելով, որ ոչինչ չէ կարող անել, սկսեց աղաչել, որ իրեն խնայե։
— Գութանդ այս քարից էլ առաջ չե՞ս տանի,— ասաց անծանոթը։
— Ոչ, չեմ տանիլ, միայն մի՛ խեղդիր ինձ։
— Դեհ, երդվիր, որ հավատամ։
Ադամը սկսեց երդվել և, տեսնելով, որ էլ ուրիշ ճար չկա, ոտով սկսեց հրել քարը, որպեսզի դա այն կողմն ընկնի, և յուր հողի տարածությունը մի քիչ էլ մեծանա։
Անծանոթը տեսավ այդ, հանկարծ թողեց նրան, վեր կացավ և, դառնությամբ ժպտալով, ասաց.
— Գնա՛, ա՛յ մարդ, թող այս երկրի վրա քո աչքը ոչինչ չկշտացնե։
Ասաց և չքացավ։
Ադամը հասկացավ, որ այն աստված էր և եկել էր իրեն փորձելու։
Ասում են, որ այդ ժամանակվանից սկսած մարդու աչքը ոչինչ չի կշտացնում կամ, ինչպես ասում են, մարդու աչքը ծակ է:
1889
