— Բազկաթոռը մոտեցրու ահա այստեղ՝ կողքիս և նստիր։
Աղախինը այդ էլ կատարեց։
— Տուր ինձ ձեռքդ։
Աղախինը տվավ նրան յուր ձեռքը։
Իշխանուհին, նրա ձեռքն յուր ձեռքի մեջ պահելով, կամաց ետ ընկավ բազկաթոռի մեջքի վրա և աչքերը խփեց։
Երկար, շատ երկար ժամանակ նա նստած էր այդպես անշարժ։ Լամպարի ցած թողած լույսն ընկնում էր ուղղակի նրա տանջված, գունատ դեմքի վրա, որին և տալիս էր մի տեսակ ֆոսֆորային, բայց փոքր-ինչ մռայլ փայլ։ Մարիան զարմացած և անթարթ նայում էր նրա դեմքին․ կարծում էր, թե նա քնեց։
— Մա՛րիա,— կամաց, գրեթե շշնջալով վերջապես խոսեց իշխանուհին՝ առանց տեղից շարժվելու և առանց աչքերը բանալու,— ասա՛ ինձ, մարդ որ մեռնում է, ո՞ւր է գնում․․․
Այդ անսպասելի շշնջյունից Մարիան ցնցվեց․ նա կարծեց, թե յուր տիրուհին երազի մեջ է խոսում, և այդ պատճառով չպատասխանեց։
— Մա՛րիա, ասա՛, ինչո՞ւ ես լռում,— դարձյալ խոսեք իշխանուհին՝ այս անգամ աչքերը բանալով.— մարդ որ մեռնում է, ո՞ւր է գնում։
— Երկինքը, տիրուհի,— մեքենայաբար պատասխանեց Մարիան։
— Երկի՜նքը,— կրկնեց իշխանուհին մի տեսակ հանդարտ հոգեզմայլությամբ, որի ժամանակ նրա դեմքը պայծառացավ։— Այսինքն այնտեղ— կապույտ ամպերից վերև, շատ վերև... Մա՛րիա, ասում են, որ այնտեղ ապրում է Նա, որ ամենից շատ է տանջվել... և ասում են, որ Նա ամեն մի թշվառի, ամեն մի տանջվողի սիրով ընդունում է յուր գրկի մեջ, ուր այնքա՜ն քաղցր է, այնքա՜ն խաղաղ․․․
Նա լռեց և մի տեսակ ժպտող, պայծառ, հոգեզմայլ հայացքով լուսամուտից սկսեց նայել դեպի դուրս՝ կապույտ, աստեղասփյուռ երկնքին։
— Մա՛րիա,— կրկին խոսեց նա,— ես ցանկանում եմ գնալ այնտեղ․․․ այնպե՜ս ցանկանում եմ... Իզուր մարդիկ թևեր չունեն, որ երբ կամենան, թռչեն այնտեղ, թռչե՜ն...
