Աղախինը ներս մտավ։
— Կառքը պատրա՞ստ է,— իրեն հատուկ նախկին վեհանձնությամբ հարցրեց նրան իշխանուհին։
Հարունյանը ցնցվեց ամրողջ մարմնով, ինչպես մի դատապարտյալ, որի ականջներում հանկարծ հնչում է օրհասական ձայնը,— կախաղանը պատրաստ է...
— Վաղուց է պատրաստ, տիրուհի,— պատասխանեց աղախինը։
— Ուրեմն շուտով փակիր բոլոր լուսամուտների փեղկերն ու դռները,— հրամայեց իշխանուհին և ծածկելով գլխարկը՝ մի տեսակ օտարոտի ժպիտով դարձավ Հարունյաններին.— առ այժմ, սիրելիներս, ժամանակ է։
Եվ նա առաջվա վեհանձնությամբ շտապեց դուրս։
Հարունյանները հետևեցին նրան։ Նրանք սաստիկ զարմացել էին նրա այդ հանկարծակի փոփոխության վրա։ Առաջվա հպարտ, շարժուն, կյանք շնչող իշխանուհին յուր կատարյալ վեհանձնությամբ կանգնած էր նրանց առաջ։ Տիկին Հարունյանը, կարծես, չհավատալով յուր աչքերին, միայն նայում էր նրան, իսկ պարոնը նույնպես նայում էր նրան և մտածում.
«Ի՞նչ է նշանակում այս... սրա հեզությունը, սրա տխրությունր, վիշտը, աղաչանքը, լացը, մի՞թե բոլորը դիմակ էր... մի՞թե սա խաղում էր զգացմունքներիս հետ.․․ մի՞թե սա դերասանություն էր անում իմ առաջ... մի՞թե, մի՞թե»...
Ինչ֊որ ներքին անորոշ բորբոքում պաշարեց Հարունյանին, տղամարդկային հպարտ սրտի վիրավորված քնքուշ լարերը ցավագին ձայներ հանեցին... Նա մի տեսակ սուր, թափանցող հայացք ձգեց իշխանուհու վրա և նրան թվաց, թե դա առաջվա նման կարմրայտ և վարդագեղ է, թե դա առաջվա նման անհոգ և քաղցրիկ կերպով ժպտում է։
Բայց եթե Հարունյանը փոքր֊ինչ սառնությամբ և լրջորեն թափանցեր իշխանուհու այդ րոպեի հոգեկան աշխարհը, կտեսներ, որ դրա այդ հանկարծակի փոփոխությունը ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ մի տեսակ ներքին, տենդային բորբոքում, որի նմանը պաշարում է երկար ժամանակյա մահամերձ հիվանդին մեռնելուց մի քանի րոպե առաջ։
