Նա բարձրացրեց գլուխը և նայեց երկնքին։
— Ի՜նչ սիրուն գիշեր է,— շշնջաց նա, կարծես ինքն իրեն։
— Բայց ցուրտ է,— նկատեց ամուսինը։
— Այո, լավ գիշեր է, բայց ցուրտ է,— ասաց Զազունյանը, նույնպես նայելով երկնքին։— Եվ ցուրտը բավական զգալի է, այնպես որ ես վախենում եմ, թե դուք կմրսեք, տիկին։
Էմմային շատ դուր եկան այդ վերջին խոսքերը։ Նա նայեց Զազունյանին և քնքշությամբ, կարծես շնորհակալություն հայտնելով, ժպտաց.
— Մի վախենաք, պ. Զազունյան,— ասաց նա,— ես այնքան էլ քնքուշ արարածներից չեմ, ինչպես դուք եք կարծում։ Ես այնքան տաք եմ հագնված, որ ցուրտն այժմ ինձ մինչև անգամ ախորժելի է։ Ա՜յ, գուցե դուք մրսեք, որովհետև թեթև վերարկուով դուրս եկաք։
— Ե՞ս։ Չէ, ոչինչ, տիկին,— պատասխանեց ժպտալով Զազունյանը։— Դուք մոռանում եք, որ ես ճանապարհորդ եմ, իսկ ճանապարհորդը ցրտին էլ սովոր կլինի, շոգին էլ։
— Մեկ ինձ էլ հարցրեք, է՜,— կանչեց Զաքարը։— Չնայելով, որ վերարկուով փալանված եմ, բայց դարձյալ մրսում եմ, ինչի՞ցն է։
— Ինչի՞ցը։ Ասեմ քեզ,— պատասխանեց էմման ծիծաղելով։— Որովհետև, դու բժիշկ ես, իսկ հայտնի է, որ բժիշկներն անդադար իրենց լավ պահելու հոգսում լինելով, ամեն մի հակաառողջական բանից— լինի դա ցուրտ, շոգ կամ մի ուրիշ բան— երկյուղ են կրում։ Իսկ այս էլ հայտնի է, որ մարդ, երբ որևէ բանից անդադար երկյուղի մեջ է, այդ բանը նրա համար ավելի զգալի է, քան ուրիշի համար, որ դրա վրա ուշադրություն չի դարձնում։
— Բռա՜վո,— կանչեց Զաքարը։— Բռա՜վո, էմմա, բռավո... Աստված է վկա, շատ հավանեցի բացատրությունդ։ Արսեն, լա՞վ բացատրեց, չէ՞։
— Չնայելով, որ տիկինը կատակով տվեց իր բացատրությունը, բայց շատ ճիշտ բացատրեց,— ասաց Զազունյանը։— Միայն մի բանում սխալվեց․— տիկինն ասաց որ, դու ամեն մի աննշան հակաառողջական բանից երկյուղ ես կրում, բայց այդպես չէ, այլ պետք է ասեր՝ ամեն մի, բացի մի բանից․․․
— Որ ճաշից հետո անմիջապես քնո՞ւմ եմ,— կոմիկական
