Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/297

— Ի՞նչ ես անում, Է՛մմա,— փոքր-ինչ զարմացած հարցրեց Զաքարը։

— Ի՞նչ է,— սառնությամբ հարցրեց Էմման։

— Ինչո՞ւ էիր բարձը գրկել․ երեխա՞ էիր կարծում, ի՛նչ է։

Էմման վեր կացավ և գնաց դեպի լուսամուտը։

— Ատամս ցավում է,— հնարեց նա։

— Այդ էր պակաս,— ասաց Զաքարը։— Առավոտյան չէր ցավում։

— Ի՛նչպես չէր ցավում․․․ առավոտյան էլ էր ցավում, երեկ էլ, բայց այսքան չէ, որքան հիմա։

— Հապա ինչո՞ւ չէիր ասում։

— Դու ի՞նչ պետք է օգնեիր։

— Այնուամենայնիվ․․․ դեղ դրե՞լ ես։

— Դեղը չի օգնում։

Էմմայի համար անտանելի էր երկար սուտ խոսել, այդ պատճառով խոսակցությունը փոխելով՝ ասաց․

— Մոռացա ասեմ, որ Արամիկի համար կոշիկ պետք է գնվի։

— Այդ կգնենք,— ասաց Զաքարը։— Բայց դու ինձ այս ասա, Զազունյանը չի՞ եկել։

— Եկավ,— պատասխանեց Էմման։

— Հետո, ո՞ւր է։

— Գնաց։

— Ո՞ւր գնաց։

— Ասում է՝ գործ ունեմ։

— Բայց ճաշին չի՞ գալ։

— Ասաց, որ չէ։

— Է-Է՛հ, ինչ անշնորհքն ես, Էմմա,— թեթև դմգոհությամբ ասաց Զաքարը։— Ինչո՞ւ թողիր, որ գնա։

— Զարմանալի է, խո չէի կարող թոկերով կապել,— պատասխանեց Էմման, որին այդ խոսակցությունն ավելի անտանելի էր, քան սուտ խոսելը։

— Գոնե չասացի՞ր, որ երեկոյան կամ վաղը գա,— հարցրեց Զաքարը։

Էմման հանկարծ օտարոտի համարձակ հայացքով նայեց ուղղակի նրա աչքերին։