Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/33

— Արմենա՛կ..․— կանչեց յուր կողմից պարոն Հարունյանը գրկելով նրան։— Ծառան այժմ ասաց, որ դու եկել ես, բայց ես չէի ուզում հավատալ․․․

— Ինչո՞ւ։

— Որովհետև գալուդ մասին իմացում չէիր տվել, և ես կարծում էի, որ տակավին ուշ կգաս։

— Դու իրավունք ունիս. Նունեն էլ միևնույնն է կարծելիս եղել։

Պարոն Հարունյանն առաջ եկավ։

— Ա՛խ, իշխանուհի,— ասաց նա հանկարծ տեսնելով նրան ձգված բազկաթոռի մեջ Նունեի մոտ, և շաապով մոտենալով նրան, սեղմեց նրա ձեռքը։— Դուք արդեն շնորհ եք բերել... Բայց ներեցեք ձեզ մի փոքր նկատողություն անելու, որ դուք ուշացաք, և ես կարծում էի, որ այսօր մենք կզրկվենք ձեր այցելության պատվից, ձեր քաղցր տեսությունից։

— Ներեցեք, որ ձեզ ակամայից սպասեցնել եմ տվել,— ասաց իշխանուհին, որին, ըստ երևույթին, պարոն Հարունյանի գալն ուրախություն էր պատճառել, նայելով նրա դեմքի արտահայտությանը, որ նրա ձայնը լսելուն պես փոխվել էր։— Այսօր հանկարծակի ինձ մի գործ պատահեց, այդ պատճառով ակամա ստիպված էի փոքր֊ինչ ուշանալ, բայց և այնպես, հիշելով երեկվա ձեզ տված խոսքս, ես շտապեցի։ Սակայն դեռ պետք է շնորհավորել ձեզ ձեր եղբոր գալուստը, պարոն Հարունյան,— ավելացրեց նա ժպտալով։— Դուք մի շնորհքով եղբայր էլ եք ունեցել։

— Շատ շնորհակալ եմ, իշխանո՛ւհի... Պետք է ասած, որ ես այսօր չափազանց ուրախ եմ, առաջինը՝ որ ձեր այցելության շնորհին ենք արժանանում և երկրորդ՝ որ երկու տարի շարունակ անջատումից հետո իմ եղբորս ողջ և առողջ եմ ընդունում, և, իհարկե յուր նպատակին հասած։— Վերջին խոսքերի հետ պարոն Հարունյանը շուռ եկավ դեպի Արմենակը։— Այնպես չէ՞, Արմենակ։

Արմենակը պատասխանի փոխարեն միայն երջանիկ կերպով ժպտաց յուր եղբոր աչքերին։

— Մենք ձեզ կարող ենք խանգարել,— ասաց վեր կենալով իշխանուհին։— Ավելի լավ կլինի, եթե մենք դուրս