— Հաա՞... Ինչո՞ւ։
Վահանը նայեց քրոջը և կամաց ծիծաղեց։
— Ասենք, սա մասնավոր բան է,— ասաց նա։— Դուք ինձ այս ասացեք, այն երկու երիտասարդը, որ ձեզ հետ էին, գավառացիներ էին, չէ՞։
— Այո։
— Էնոնցից, չէ՞, ես ու դուք որ գիտենք...
— Այո,— ժպտաց Բադամյանը։
— Ես դրանց հոգուն մեռնեմ, գիտե՞ք, թե ի՜նչ հրաշքներ են գործում գավառում... Ճիշտ, է, մինչև այժմ պրոպագանդը դուրս չի եկել քաղաքների մանրավաճառների խանութներից, բայց մի հինգ-տասը տարուց հետո վերջին խոզարածին էլ կտեսնեք հեղափոխական կարմիր դրոշակի տակ կանգնած... Ինչ վերաբերում է ընդհանուր լուսավորության գործին, այստեղ երևույթն ավելի ևս մխիթարական է։ Օրինակ, ուսուցիչները գորտեր ու կատուներ են կտրատում բնագիտության դասերին. հայ կինը վերցրել է քթկալը և այլևս չի լվանում ղոնաղի ոտները. դյուքանչիները լոխ թղթակիցներ են դարձել։ Հրեն մեր գյուղում մի դյուքանչի ունինք, ձեր թղթակիցն է. շաբաթ չի անցնի, որ նամակ չգրի։ Դուք էլ տպում եք, հա՛ տպում։
— Էհ, ո՞վ է մեղավոր, որ ձեզ պես ուսում առածները ետ են քաշվել, և ասպարեզը մնացել է դյուքանչիներին։
— Համենայն դեպս, ոչ ես։ Բանն այն է, որ ես փափագելով փափագում եմ թղթակցել ձեզ, բայց մի քանի շատ մոտիկ խավարամիտ բարեկամներ ունիմ. հենց որ իմանան, թե գրում եմ ձեր թերթի մեջ,— պրծա՛վ, էլ բարև չեն տալ։
— Որ այդպես է, գրեցեք նրանց թերթի մեջ։
— Այն ժամանակ, ինքներդ ասացեք, կարող էի ձեզ հետ միևնույն սեղանի մոտ նստած այսպիսի բարեկամական խոսակցության ունենալ։
— Դուք չէիք կարող, բայց ես կարող էի,— վրա բերեց Բադամյանը ծիծաղելով:
— Ցավն հենց այն է, պարոն Բադամյան, որ եթե ես համոզված լինեի, թե դուք այդ կարող էիք, հենց վաղն ևեթ կգրեի խավարամիտների օրգանում: