Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/414

Այս էջը հաստատված է

արդեն ամեն ինչ պարզում է ինձ համար։ Այսքան ժամանակ չարչարել, տանջել, մերթ հույս տալ, մերթ հուսահատեցնել և հետո վեր կենալ և խոսել խղճի մասին... Լսեցեք, Մանե, ինչ եմ ասում։ Ես չեմ կարող ստիպել ձեզ, որ սիրեք ինձ, բայց իրավունք ունիմ պահանջելու, որ գեթ փոքր-ինչ հարգեք ինձ և... չխաղաք ինձ հետ...

— Բադամյա՛ն,— այս անգամ գրեթե ճչաց Մանեն, վեր թռավ, նորից նստեց, հետո շտապով հանեց թաշկինակը, սեղմեց աչքերին և խուլ կերպով հեկեկաց։

Այդ բանն այնքան անսպասելի էր Բադամյանի համար, որ նա միանգամայն կարկամեց և չիմացավ ինչ անի։ Հետո արագորեն վախկոտ մի հայացք ձգեց ճեմելիքի այս ու այն կողմը, նստեց Մանեի կողքին և աշխատում էր ներողություն խնդրող անկապ խոսքերով հանգստացնել նրան։ Բայց իզուր, Մանեն հեծկլտում էր երեխայի պես, թաշկինակն աչքերին պինդ սեղմած։ Հետո հանկարծ դադարեց հեծկլտալուց, վեր թռավ և ասաց.

— Գտեք եղբորս. ուզում եմ տուն գնալ։

Այդ նոր անակնկալը նորից ապշեցրեց Բադամյանին։ Նա հենց այնպես էլ սառած մնաց նստած տեղը և կարողացավ միայն շշնջալ.

— Մանե...

Մանեն արագորեն սրբեց աչքերը, թաշկինակը պահեց, մազերը շտկեց և, առանց որևէ խոսք արտասանելու, դիմեց դեպի պարտեզի հրապարակը վճռական քայլերով։

Բադամյանը խելագարի պես վեր թռավ նստարանից և վազեց նրա հետևից։

— Մանե՛... Ի սեր աստծո... Ի՞նչ եք ուզում անել։

— Ուզում եմ տուն գնալ։

— Ինչո՞ւ։

— Որովհետև չեմ ուզում, որ ինձ վիրավորեք։

— Ե՜ս ձեզ վիրավորե՞մ... Մանե՛... սպասեցե՛ք... Աղաչում եմ... Մանե՛...

Եվ Բաղամյանը, բռնելով նրա ձեռքից, փորձեց պահել, բայց Մանեն ձեռքը վճռաբար խլեց նրա ձեռքերի միջից և արագաքայլ առաջ անցավ։