Պարտեզի հրապարակում Վահանը որոնում էր քրոջը, երբ Մանեն դուրս եկավ մութ ճեմելիքից և մոտեցավ նրան։ Վահանը կանգ առավ ակամա և զարմացած նայեց նրա հուզված դեմքին։
— Եկ գնանք,— շշնջաց Մանեն գրեթե շնչառպառ և, բռնելով եղբոր ձեռքից, կամեցավ առաջ տանել նրան իր հետ։
— Ո՞ւր։
— Տուն։
— Դարձյա՞լ տուն։ Ներկայացումը վերջանա, է՛։
— Չեմ ուզում։ Եկ գնանք։
Վահանը պահեց քրոջը և փորձող հայացքով նայեց նրա տարօրինակորեն փայլող աչքերին։
— Սպասիր։ Ի՞նչ է պատահել։
— Ոչինչ չի պատահել։ Ես ուզում եմ, որ այս րոպեիս ինձ տուն տանես։
— Չլինի՞ թե նեղացել ես, որ քեզ մենակ թողեցի։
— Ա՜խ... Գնանք տուն ասում եմ,— ջղայնորեն արտասանեց Մանեն և նորից փորձեց եղբորը շարժել տեղից։
— Աստվածդ սիրես, Մանե, սպասիր տեսնենք ինչ է պատահել։ Դու այնքան հուզված ես, որ... Կարծես լաց ես եղել... Չլինի՞ թե Նասիբյանը...
— Ո՛չ, ո՛չ... Արի գնանք։
— Մանե, աղաչում եմ, ասա ճշմարիտը։ Եթե նա քեզ որևէ անախորժ բան է ասել իմ ջիգրը հանելու համար, այս րոպեիս կփշրեմ նրա ոսկորները։
— Ա՜խ, ի՜նչ անտանելի մարդ ես... Ես Նասիբյանին չեմ էլ տեսել։
— Բաս ո՞վ է նեղացրել քեզ։ Ո՞ւմ հետ էիր։
— Բադամյանի հետ.— ասաց Մանեն արդեն ճարահատյալ:
— Ա՜...
Մանեն սկզբում վախեցավ, հետո հանկարծ զսպեց իրեն և սուր-սուր նայեց եղբոր աչքերին։
