Ներսից այլևս ոչ մի ձայն չլսվեց։
— Մանե, լսո՞ւմ ես։ Դու գժվել ես և տե՛ս, որ չզղջաս։ Մանե՞։
Դարձյալ ոչ մի ձայն։
— Լսիր,— կանչեց Վահանը, մի քիչ սպասելուց հետո։ Էլի լռություն։
— Չես լսո՞ւմ։
Ներսն այնպես խաղաղ էր, որ կարծես մարդ չկար այնտեղ։
— Մա՛նե, քեզ հետ եմ։
— Ա՜խ, տե՛ր իմ աստված, սա ի՜նչ պատիժ է,— վերջապես լսվեց Մանեի հուսահատական հառաչանքը։
— Այս երեկո գնում եմ գյուղը։ Մի՞թե չես ուզում հրաժեշտ տալ։
— Աստված բարի ճանապարհ տա, գնա՛։
Վահանը մի րոպե կանգնած մնաց դռան առաջ մտախոհ դրության մեջ, հետո շրթունքները նորից մոտեցրեց երկու փեղկի արանքին և, որպեսզի ասածը պարզ լսվի ներսը, հատ-հատ արտասանեց.
— Ուրեմն մնաս բարյավ։ Մի մոռանար, որ եղբորդ դուրս ես անում, և այս բանից հետո ինձ մնում է միայն, որ այլևս երբեք ոտք չկոխեմ այս տունը։ Քո ցանկությամբ մենք այսուհետև մեռած ենք իրար համար։ Բայց վկա է աստված,— լսո՞ւմ ես, Մանե, ես լուրջ եմ ասում,— վկա է աստված, երդվում եմ մեր ծնողների գերեզմանով, որ եղբայրդ, ինչ էլ որ կարծես նրա մասին, միշտ սիրել է քեզ և միշտ էլ քո բարին ցանկացել։ Այժմ էլ ի սրտե ցանկանում եմ քեզ բարիք և... Մնաս բարյավ։
Վահանը հեռացավ դռան մոտից և դուրս գալու վրա էր, երբ հանկարծ բանալին շրխկաց ննջարանի դռան կողպեքի մեջ, դուռն ուժգնորեն բացվեց և այնտեղից դուրս վազեց Մանեն։
— Կա՛ց,— աղաղակեց նա ծայրահեղ հուսահատությամբ և, ըստ երևույթին, ուզեց խոսել, բայց այլևս ոչինչ չկարողացավ արտասանել։ Նա ընկավ հենց այնտեղ՝ դռան մոտ դրված աթոռի վրա, երեսը ծածկեց ձեռքերով և հեկեկաց դառնագին։
