Բադամյանը սաստիկ թեթևացած շունչ քաշեց։ Հարցը լուծված էր. Սանթրոսյանն եկել էր առավոտյան: Ուրեմն Մանեն... «Ա՛խ, որքա՜ն սիրում եմ, որքա՜ն սիրում...», մտածեց Բադամյանը տանջող անձկությամբ։
Հեղինեն նայեց նրան խորամանկ ժպիտով։
— Եկեք մի բան ասեմ, Բադամյան, չնեղանաք։
— Ի՞նչ։
— Դուք վախենում եք։
— Ումի՞ց։
— Ես ի՞նչ գիտեմ,— բացականչեց Հեղինեն և այս անգամ ծիծաղեց նույնիսկ վիրավորական կերպով։
Չնայելով իր ինքնազսպումին, Բադամյանն, այնուամենայնիվ, շփոթվեց և ակամա հարց տվեց ինքն իրեն` հիրավի արդյոք Մանեի համա՞ր էր իր մտահոգությունը, թե՞ իր անձի համար ևս...
— Ես դեռ չտեսա մի մարդ,— շարունակեց Հեղինեն,— որ սիրելիս լինի ուրիշի կնոջը և սարսափելիս չլինի նրա ամուսնուց... Խնդրեմ, խնդրեմ, մի փորձեք հակաճառել. ես գիտեմ, ինչ որ ասում եմ... Բայց զարմանալի երևույթ. այդպիսի բան կանանց մեջ չի նկատվում, կինն ամուսնացած տղամարդուն սիրած ժամանակ իսկի բանի տեղ չի դնում նրա կնոջը։ Ինչո՞վ կբացատրեք այս։
— Որովհետև այդպիսի կանայք սովորաբար պոռնկական բնավորություն են ունենում,— լսվեց նրա հետևից։
Հեղինեն, որ կարծես բոլորովին մոռացել էր Նասիբյանի ներկայությունը, ուսի վրայից նայեց նրան և ոչինչ չասաց։
Ճաշի պարագաները հավաքելուց հետո, Սալոմեն նստեց իր առաջվա տեղը, հեշտաեռի մոտ։ Նա դարձավ քրոջը և ինչ-որ անախորժ ձայներ արձակեց։
Հեղինեն հասկացավ նրան և պատասխանեց վանկ-վանկ, աշխատելով որոշ արտահայտություն տալ շրթունքների շարժմանը.
— Ու-շա-ցա, ո-րով-հե-տև ճա-նա-պար-հին բըռ-նե-ցին տա-րան ու-րիշ ծը-նընդ-կա-նի մոտ։
— Սո՛ւտ ես ասում,— հանկարծ աղաղակեց Նասիբյանը և կանգ առավ դողալով։
Հեղինեն աթոռի վրա դարձավ դեպի նա: