Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/547

քայլերը, և մեքենայաբար կրկնում մտքում. «Այժմ, կամ երբեք, այժմ, կամ երբեք»։

Հանկարծ ինքն էլ չիմացավ, թե ինչպես, կանգ առավ սեղանի առջև, ձեռքերը դրեց սեղանի վրա և ամբողջ մեջքով առաջ թեքվեց դեպի Վիկտորիա Պավլովնան այնպես, որ շատ քիչ տարածություն էր մնում նրանց դեմքերի միջև։

— Ես մի ուրիշ բան եմ ուզում առաջարկել ձեզ, Վիկտորիա Պավլովնա,— ասաց նա շատ լուրջ կերպով և առանց շփոթվելու,— մի բան, որ մինչև այդ րոպեն ամենքին չէր սպասում իրենից։— Միայն մի պայմանով,— որ ինձ կլսեք բոլորովին հանգիստ կերպով և հանգիստ էլ կպատասխանեք— այո, կամ ոչ։

— Ես ձեզ չեմ հասկանում,— զարմացած ասաց Վիկտորիա Պավլովնան, ակամա դեմքը ետ քաշելով։

— Առաջարկս ահա թե ինչ է,— շարունակեց Խանբեգյանը,— համաձա՞յն եք իմ կինը լինելու։

Թեև Վիկտորիա Պավլովնան նրա տոնից և վարմունքից, ըստ երևույթին, ուրիշ բան չէր սպասում, բայց և այնպես այնքան շփոթվեց, որ պարզապես չիմացավ ինչ պատասխանի և միայն ապուշ֊ապուշ նայում էր նրա դեմքին։

— Ես, իհարկե, ջահել չեմ,— վրա բերեց Խանբեգյանը, այս անգամ արդեն շփոթվելով,— իմ տարիքը գուցե...

Ու չվերջացրեց, որովհետև Վիկտորիա Պավլովնան հանկարծ վեր կացավ և, առանց նայելու նրան, առանց ձայն-ծպտուն հանելու, սկսեց գլխարկը ծածկել։

Խանբեգյանը տեղնուտեղը քար կտրեց։

— Ես ձեզ վիրավորեցի՞,— թոթովեց նա։

— Ոչ։

— Հապա...

— Թույլ տվեք ինձ գնամ

— Առանց պատասխանելու։

— Առայժմ ոչ․․․ այս րոպեին ոչ...