ձեռքով ուղարկել իր պատասխանը։ Հետո, ի՞նչ էին նշանակում այդ լացակում աչքերը, այդ արցունքները, որոնք պլպլում էին նրա դեմքի խորշոմների մեջ։
— Ո՞վ ես, ի՞նչ ես ուզում,— հարցրեց նա վերջապես։
— Շուշանի մերն եմ, աղա ջան,— պատասխանեց պառավը լալագին ձայնով։
— Շուշա՞ն,.. ի՞նչ Շուշան։
— Շուշան Մարտիրոսովի։
— Ո՞վ է Շուշան Մարտիրոսովը, ես քեզ չեմ հասկանում։
— Էն, որ ձեր փաբրիկումը բանում էր։
— Չեմ ճանաչում, չգիտեմ։
— Հա, աղա ջան, դու չես գիտենա։ Ձեր ուպրավլաուչին գիդա։
— Լավ, հետո՞։
Պառավը փղձկաց և փղձուկի միջից հազիվ կարողացավ արտասանել.
— Չարդ տարավ...
— Մեռա՞վ։
— Մեռավ, աղա ջան, մեռավ, մեռավ նաչարս...
Պառավն, ըստ երևույթին, զսպում էր իրեն, որ բարձրաձայն լաց չլինի այդ տղամարդու առաջ, որից իրեն հեռու էր զգում, ինչպես երկինքն երկրից, բայց և այնպես մայրական կսկիծը հաղթեց, և նա, շալի ծայրով ծածկելով աչքերը, սկսեց հեկեկալ։
— Լավ, ես ի՞նչ անեմ, որ մեռավ,— ասաց Խանբեգյանը զարմացած նայելով նրա փոքրիկ մարմնին, որ ամբողջապես ցնցվում էր հեկեկանքից դռան մոտ կուչ եկած։
— Չոր տափին մնացինք, աղա ջան... իրեք որբերով... մեր տեր ու տիրականը նա էր, աղա ջան... սրանից եդը ի՞նչ պտի անենք, ի՞նչ պտի անենք...
Խանբեգյանը հոնքերը կիտեց։ Չէր իմանում ի՛նչպես
