մարմինը։ «Այո՞, թե ոչ, այո՞, թե ոչ»— գրամեքենայի պես սկսեց թրխկթրխկացնել նրա գանգում ուղեղը։
Նա շտապով պատռեց ծրարը և ձեռքերը դողալուց մի անգամից չկարողացավ նամակը հանել միջից։
Նամակի մեջ գրված էր միայն մի բառ. «Այո»։ Ոչ թիվ, ոչ ստորագրություն— ոչինչ չկար։
Խանբեգյանը ակամա ժպտաց, նամակի թուղթը կամացուկ խփեց աղախնի քթին, պատանու աշխույժով կրնկի վրա շուռ եկավ, որ ներս մտնի, բայց հանկարծ, լուրջ դեմք առած, դարձավ աղախնուն և ասաց.
— Դունյա, շուտ, վազիր այն պառավի հետևից, ետ կանչիր և բեր ինձ մոտ։
Դունյան ներքև վազեց։
Խանբեգյանը վերադարձավ առանձնասենյակ, նստեց գրասեղանի մոտ, նամակը դրեց առջևը և աչքը չէր հեռացնում կախարդական «Այո»֊ից։ Նամակի թղթից հոտավետ օծանելիքի սուր բուրմունք էր խփում նրա քթին։ Սիրտը սաստիկ բաբախում էր, կարծես կուրծքը ծիտ էր մտել և թրթռում էր այնտեղ։
Աղախնու ուղեկցությամբ պառավը մտավ, կուչ եկավ առաջվա տեղը, դռան մոտ, և իր լացակում աչքերը հարցական հայացքով տնկեց Խանբեգյանի երեսին։
Խանբեգյանը դուրս քաշեց գրասեղանի գզրոցը, միջից հանեց մի ծալ թղթադրամներ և, առանց իմանալու, թե որքան էր, տվավ նրան։
— Էն տվածս քիչ էր,— ասաց նա,— առ էս էլ. հիմի, կարծում եմ, բավական կլինի։
Պառավն, ըստ երևույթին, իր ամբողջ կյանքամ այդքան փող չէր տեսել իր ձեռքին։ Սկզբում չհավատաց իր աչքերին, շուտ-շուտ ձեռքի ափը բաց էր անում, նայում փողերին, նորից խփում, նորից բաց անում, հետո հանկարծ մոտեցավ Խանբեգյանին, ուզեց չոքել նրա առջև և համբուրել նրա ձեռքը,
