Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/173

— Դե, Լևոն, ի՞նչ ես նստել,— դիմեց նրան Բազենյանը։— Ես ախր եկել եմ, որ գնանք Մարությանի տուն։ Վեր կաց հագնվիր։

— Ես որ չգամ, լավ կլինի,— ասաց Շահյանն անվճռականությամբ։

— Ինչո՞ւ։

— Չգիտեմ, ճշմարիտ... Ինչ-որ վատ տրամադրության մեջ եմ։

— Ավելի լավ, կգնանք, տրամադրությունդ կբացվի։ Վեր կաց։ Ամոթ է, մարդը սպասում է։ Վերջապես, տունը չգիտեմ, ախր։

Մի Ժամից երկու ընկերները բարձրանում էին Մարությանների տան սանդուղքով։ Նախասենյակը լուսավորված էր առաստաղից կախված կապույտ լապտերով։ Հեռավոր սենյակներից աղջկանց տաք խոսակցության և բարձրաձայն ծիծաղի ձայներ էին լսվում։ Աղախինը ներս հրավիրեց հյուրերին հյուրասենյակ։ Այնտեղ ոչ ոք չկար։ Սեղանի վրա վառվում էր բրոնզյա ջլոտ մարդու ուսին դրած հսկայական լամպը։ Մի րոպե չանցած, բացվեց հյուրասենյակի խորքում դռներից մեկը, և արագ քայլերով ներս մտավ Մարությանը։

— Ա՜, վերջապես,— ուրախ բացականչեց նա և երկար ու պինդ սկսեց սեղմել իր երկու ձեռքով Բազենյանի ձեռքը։— Ինչքա՛ն ցավում եմ, որ ստիպված եմ ձեր ձախ ձեռքը սեղմել։ Ինչպե՞ս եք հիմա, լա՞վ եք։

— Փառք աստծո։

— Օ՜, որ գիտենաք օրական քանի անգամ եմ փառք տալիս աստծուն, որ այդպես հեշտ եք պրծել։ Համեցեք, համեցեք այստեղ։ Չեք կարող երևակայել, թե ինչքան ուրախացրիք ինձ ձեր այցելությամբ։ Պարոն Շահյան, բարև ձեզ։ Դուք էլ վերջապես եկաք։ Դուք էլ այստեղ համեցեք։ Սակայն ազատ եք, պարոններ, ուր կամենում եք՝ նստեցեք։ Սուրե՛ն, Սուրեն, արի այստեղ, տես ով է եկել,— կանչեց Մարությանը, վազելով դեպի այն դուռը, որտեղից ինքը ներս մտավ։

Սակայն այդ դռնից, Սուրենի տեղ, դուրս եկավ Թեկլեն։

— Արի, արի, դու արի,— կնոջ առաջն ընկավ Մարությանը:—