— Կուզե՞ք կարդամ նամակը։
— Եթե մասնավոր ոչինչ չկա,— նկատեց Մարությանը։
— Ներողություն. կուզեք, որ մասնավորն է՞լ կարդայի։ Տեսեք ինչ է գրում։
Օր. Սահակյանը շտապով հանեց Աշխենի նամակը, բաց արեց, պատրաստվեց կարդալու, բայց հանկարծ նայեց Բազենյանին ու Շահյանին, որոնք նրա գալուց հետո նստած էին բոլորովին լուռ, նամակը նորից ծալեց և պահեց։
— Ներողություն, պարոններ,— ասաց նա.— ես լավ չհասկացա տանտիրոջ այս րոպեին արած նկատողության իմաստը և այնքան անքաղաքավարի գտնվեցա, որ ուզում էի մասնավոր գործերով զբաղեցնել ձեզ։
— Խնդրում եմ, օրիորդ,— եռանդով վրա բերեց Բազենյանը։— Մեր ներկայությունը թող ամենևին արգելք չլինի ձեզ նամակը կարդալու։
«Իմ տեղ էլ սա է խոսում։ Սա երևելի նշան է»,— մտածեց Շահյանը։
— Դուք թո՞ւյլ եք տալիս։
— Խնդրում եմ, օրիորդ։ Դա ի՞նչ խոսք է։
— Իսկ դո՞ւք, պարոն Շահյան։
— Է՜, թողեք, թե աստված կսիրեք, այդ անտեղի քաղաքավարությունները,— նկատեց Մարությանը։— Ինչի՞ց եզրակացրիք, չեմ հասկանում, թե նկատողությունս արի նրա համար, որ պատվական հյուրերիս չզբաղեցնեք մասնավոր բաներով։ Եթե չճանաչեի իմ Աշխենին, ուղղակի կարգելեի ձեզ նրա գրածը կարդալ։ Բայց գիտեմ, թե ինչ է նա և ինչ կլինի գրած, ուստի ամենևին երկյուղ չունեմ, թե հյուրերս պիտի ձանձրանան նրա նամակը լսելով։ Խնդրում եմ, կարդացեք։
Օր. Սահակյանը նորից հանեց նամակը։
— Պարոն Մարությանը ճիշտ է ասում, պարոններ, այն, ինչ որ այժմ պիտի կարդամ, անհետաքրքրական չէ և կարող է ընդհանուր խոսակցության նյութ դառնալ։ Պարոն Շահյանը ճանաչում է Աշխենին, բայց չգիտեմ՝ դուք լսե՞լ եք նրա մասին, պարոն...
— Բազենյան,— վրա գցեց օր. Սահակյանին Մարությանը։
