Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/184

ավելի ևս վառեցին օր. Սահակյանին, բայց և այնպես նա չկորցրեց իրեն։

— Ես շատ եմ հավանում, պարոն, ձեր այդ սիրուն պատասխանները,— ասաց նա իր նախկին հեգնական տոնով։— Բայց կարելի չէ՞ արդյոք իմանալ, թե ի՞նչ ունիք դուք երիտասարդներիդ պաշտպանելու համար։

— Ես ոչինչ չունիմ, օրիորդ, մեր երիտասարդներին պաշտպանելու համար, որովհետև նրանք կարոտ չեն իմ պաշտպանությանը։ Նրանց կատարած մեծ գործերը հրապարակի վրա են. պետք է միայն ընդունակություն ունենալ տեսնելու։

— Խոստովանում եմ ձեզ, որ ես այդ ընդունակությունը չունիմ և դրա համար խնդրում եմ, որ գեթ մի օրինակ ցույց տայիք:

— Օրինակ՝ հենց մեր վերջին շարժումները։

— Ես գիտեի, որ այդ պիտի ասեք, որովհետև ուրիշ օրինակ չեք կարող բերել։

— Մի՞թե այդ քիչ է։

— Մինչև անգամ չափազանց շատ է, ո՞վ է ասում։ Բայց դուք ասացիք կատարած գործերը, իսկ ձեր ասած շարժումները նոր են սկսված, և դեռ չգիտենք՝ երկունքի մեջ եղած լեռն ի՛նչ կծնի — փի՞ղ, թե մուկ։

— Իհարկե, փիղ:

— Ինչո՞ւ անպատճառ իհարկե և ինչո՞ւ անպատճառ փիղ:

— Շատ պարզ պատճառով. որովհետև այդ մասին կասկած չի կարող լինել։

— Բայց տեսնում եք, որ ես կասկածում եմ։ Ինչո՞վ կարող եք երաշխավորել, որ լեռն անպատճառ փիղ կծնի և ոչ մուկ։ Ուզում եմ իմանալ՝ ինչո՞վ են մեծ երիտասարդներիդ հարուցած այդ շարժումները։

Բազենյանը զարմանքով նայեց իր շրջապատողներին, հետո նույն զարմանքով դարձավ օր. Սահակյանին։

— Օրիորդ, մի՞թե այդ մասին դեռևս կարիք կա խոսելու։

— Փոքր-ինչ առաջ գայիք, պարոնը հենց այդ մասին էր խոսում,— միամտաբար մեջ ընկավ Թեկլեն, դառնալով օր. Սահակյանին։