Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/262

— Քանի օր է, մենք ձեզ սպասում էինք։ Ինչո՞ւ չէիք գալիս,— հարցրեց Եվան։

— Անցյալ օր պատճառը հայտնեցի ձեր հորը։ Երկու ընկերներիս պատահած դժբախտությունն ինձ միանգամայն խառնել էր։ Բանն այն է, որ ես էլ վտանգից ազատ չէի... Բայց այժմ, փառք աստծո, վտանգն անցած կարելի է համարել։

Եվան ուզում էր հարցնել, թե այդ ինչ վտանգ էր, բայց զարմանքով տեսնում էր, որ այլևս չի տիրապետում իրեն այնպես ազատ, ինչպես պարահանդեսի գիշերը ժողովարանի սրահում Բազենյանի հետ խոսելիս։ Նրան շփոթում էր Բազենյանի աչքերի մեջ նկատվող տխուր մտահոգությունը և այն զգաստ-հանգարտ եղանակը, որով խոսում էր նա։ Եվայի ուշադրությունից չէր վրիպել և այն հանգամանքը, որ Բազենյանը նստել էր բավական հեռու։

— Դուք ուզում էիք նամակ տալ ինձ ձեր եղբորը տանելու,— ասաց Բազենյանը։— Այժմ եկել եմ դրա համար, որովհետև այս օրերս գնալու եմ։

— Գնալո՞ւ եք,— մեքենայաբար հարցրեց Եվան։

— Ինձ հրամայված է ճանապարհվել վաղը։ Բայց եթե վաղը չկարողացա,— մի գործ կա, որ դեռ չեմ վերջացրել,— մյուս օրն անպատճառ կճանապարհվեմ։ Նամակը պատրա՞ստ է։

— Նամա՞կ... Նամակը...— արտասանեց Եվան, զգալով, ոտ մտքերը խառնվում են գլխում, որ ինքն այդ միջոցին ամենևին չի հետաքրքրվում նամակով, որ ինքն ուրիշ բան ունի ասելու, որ այդ բանն ահագին կարևորություն ունի իր համար։ Նա գիտեր, թե ինչ բան էր այդ, բայց չգիտեր, թե ինչպես պիտի արտահայտեր։ Բազենյանի տարօրինակ լրջությունն ու վճռականությունը պարզապես շփոթել էին նրան։ Նրա սիրտը պատռվում էր, որ Բազենյանն իր հեռանալու մասին խոսում Էր այնքան անփույթ կերպով։ Նրան թվում էր, թե Բազենյանը, իր առաջ նստած, հետզհետե հեռանում, անմատչելի է դառնում իրեն և շրջապատվում է ինչ-որ վեհ, ինչ-որ խորհրդավոր մշուշով, որի մեջ հանկարծ պիտի չքանա անհետ, իր տեղ թողնելով իր սիրելի, իր անձկալի և անշոշափելի ուրվականը միայն...