Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/314

կզակը և կզակի վրա մի խալ ցանցառ մազերով, որ նոր էր նկատում։

Պանի Զդանևիչը նորից արագ քայլերով մոտեցավ թեյի սեղանին, երկու բաժակ թեյ ածեց և շաքարի, կտրտած կիտրոնի ու մի աման պաքսիմատի հետ միասին բերեց դրեց կլորիկ սեղանի վրա, որի առաջ նստած էր Շահյանը և սուս ու փուս, շփոթմունքից դեռևս լավ ուշքի չեկած, հետևում էր նրա ջղային շարժումներին։

— Ասացեք, խնդրեմ, պարոն Շահյան,— հարցրեց պանի Զդանևիչը, մի աթոռ առնելով և նստելով Շահյանի դիմացը,— վաղո՞ւց է, որ ընկեր եք նրա հետ։

— Բազենյանի՞ հետ:

— Այո։

— Վաղուց է... Բայց ինչպե՞ս թե ընկեր։ Ես նրա հետ երբեք ընկեր չեմ եղել և նույնիսկ չգիտեմ, թե որտեղացի է և ում զավակն է։ Մենք միայն փոքր հասակում դասակիցներ ենք եղել։ Տասը-տասներկու տարի կա, որ նա կորած էր, այնպես որ մինչև անգամ բոլորովին մոռացել էի նրան։ Այս աշունքին միայն նա լույս ընկավ, և նորոգվեց մեր հին աշակերտական ծանոթությունը։

— Այդպես։ Իսկ նա որևէ բան պատմե՞լ է ձեզ իմ մասին։

— Ձեր մասի՞ն,— հարցրեց Շահյանը, աշխատելով հիշել, թե ինչ է պատմել Բազենյանը պանի Զդանևիչի մասին:— Պատմել է:

— Ի՞նչ:

Եվ պանի Զդանևիչը հետաքրքրությամբ նայեց Շահյանի ակնոցին, որի ապակիները շողշողում էին լամպի լույսի տակ։

— Նա առհասարակ... ձեր մասին... պետք է խոստովանած, շատ բան չի պատմել,— հապաղելով, և ըստ երևույթին, ամեն մի խոսքը կշռադատելով, պատասխանեց Շահյանը։— Առաջին անգամ ձեզ նրա հետ տեսա «Միխայլովո» կայարանում անցած ամառվա վերջին, որ Բաթումից Թիֆլիս էի վերադառնում։

— Ա՜խ, այն դո՞ւք էիք, որ վագոնի առաջ խոսում էիք նրա հետ։

— Ես էի։