— Ա՛խ, դուք կրկնակի փիլիսոփա եք եղել,— բացականչեց պանի Զդանևիչը այս անգամ արդեն բարձրաձայն ծիծաղելով։— Դուք հոռետես եք, այդ իմացա. անշուշտ և աթեիստ եք։ Չէ՞։
Շահյանը հոնքերը կիտեց և կանգ առավ։
— Դուք ինձ ծաղրում եք, պանի Զդանևիչ,— նկատեց նա վիրավորված։
— Իհարկե, ծաղրում եմ, հապա ի՞նչ էիք կարծում,— վրա բերեց պանի Զդանևիչը լուրջ, մտերմական հանդիմանությամբ։— Քանի՞ տարեկան եք։
Շահյանը չպատասխանեց։ Նա նայում էր պանի Զդանևիչի փեշերին:
— Հազիվ թե քսան-քսանհինգ տարեկան լինիք, չէ՞: Եվ այդ հասակում թույլ եք տալիս ձեզ այդպիսի պառավական հայա՞ցք ունենալու կյանքի վրա։ Եվ ձեր այդ երիտասարդական հասակը, ձեր արյունը, ձեր ամբողջ էությունը չի՞ բողոքում այդ փտած հայացքի դեմ։ Կարելի բա՞ն է միթե այդ։ Ձեր հասակում մարդը մարմնացած մի ցանկություն պիտի լինի ապրելու, ապրելու և միմիայն ապրելու, կյանքին նվիրված օրհներգներ պիտի հորինի նա, պիտի վայելի ագահորեն կյանքի բոլոր բարիքները, շատ անգամ զոռով խլելով նրանից այդ բարիքները, և համենայն դեպս, կատաղի կռիվ պիտի մղի մահվան գաղափարի դեմ։ Իսկ դուք...
— Իսկ ես դատարկ և աննպատակ բան եմ համարում այդ բոլորը։
— Ա՛խ, դուք նպատա՞կ եք ուզում։
— Անպայման։
— Բայց այդ բոլորի նպատակը հենց այն է, ինչ որ ասացի։ Ուրիշ ի՞նչ եք ուզում։
— Դուք ինձ չեք հասկանում, պանի Զդանևիչ։
— Ես ձեզ շատ լավ եմ հասկանում, պարոն Շահյան։ Դուք հետևում եք բոլոր հոռետեսներին հատուկ մի ընդհանուր պակասության. չեք տեսնում ձեր քթի տակ գտնված գանձը և ձդտում եք տեսնել անծանոթ մի գանձ, որը գտնվում է ձեր տեսողությունից դուրս և միանգամայն անմատչելի է ձեզ։