Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/351

Այս էջը հաստատված է

— Ա՛խ, դուք կրկնակի փիլիսոփա եք եղել,— բացականչեց պանի Զդանևիչը այս անգամ արդեն բարձրաձայն ծիծաղելով։— Դուք հոռետես եք, այդ իմացա. անշուշտ և աթեիստ եք։ Չէ՞։

Շահյանը հոնքերը կիտեց և կանգ առավ։

— Դուք ինձ ծաղրում եք, պանի Զդանևիչ,— նկատեց նա վիրավորված։

— Իհարկե, ծաղրում եմ, հապա ի՞նչ էիք կարծում,— վրա բերեց պանի Զդանևիչը լուրջ, մտերմական հանդիմանությամբ։— Քանի՞ տարեկան եք։

Շահյանը չպատասխանեց։ Նա նայում էր պանի Զդանևիչի փեշերին:

— Հազիվ թե քսան-քսանհինգ տարեկան լինիք, չէ՞: Եվ այդ հասակում թույլ եք տալիս ձեզ այդպիսի պառավական հայա՞ցք ունենալու կյանքի վրա։ Եվ ձեր այդ երիտասարդական հասակը, ձեր արյունը, ձեր ամբողջ էությունը չի՞ բողոքում այդ փտած հայացքի դեմ։ Կարելի բա՞ն է միթե այդ։ Ձեր հասակում մարդը մարմնացած մի ցանկություն պիտի լինի ապրելու, ապրելու և միմիայն ապրելու, կյանքին նվիրված օրհներգներ պիտի հորինի նա, պիտի վայելի ագահորեն կյանքի բոլոր բարիքները, շատ անգամ զոռով խլելով նրանից այդ բարիքները, և համենայն դեպս, կատաղի կռիվ պիտի մղի մահվան գաղափարի դեմ։ Իսկ դուք...

— Իսկ ես դատարկ և աննպատակ բան եմ համարում այդ բոլորը։

— Ա՛խ, դուք նպատա՞կ եք ուզում։

— Անպայման։

— Բայց այդ բոլորի նպատակը հենց այն է, ինչ որ ասացի։ Ուրիշ ի՞նչ եք ուզում։

— Դուք ինձ չեք հասկանում, պանի Զդանևիչ։

— Ես ձեզ շատ լավ եմ հասկանում, պարոն Շահյան։ Դուք հետևում եք բոլոր հոռետեսներին հատուկ մի ընդհանուր պակասության. չեք տեսնում ձեր քթի տակ գտնված գանձը և ձդտում եք տեսնել անծանոթ մի գանձ, որը գտնվում է ձեր տեսողությունից դուրս և միանգամայն անմատչելի է ձեզ։