ՎԱՆՈ (կանգ է առնում և ուսի վրայից ետ նայելով)։ Ի՞նչ չեք հավատալ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Որ... (Առանձին)։ Թո՜ւ, դժոխքը քեզ կլանի... (Նրան): Որ... (Առանձին): Տե՛ր աստված, ի՜նչ սարսափելի դրություն... (Նրան): Որ... որ...
ՎԱՆՈ։ Հ՛ը...
ՊԵՏՐՈՍ։ Որ... որ այդ... որ այդ իմ գրած նամակն է...
ՎԱՆՈ (շուռ է գալիս և ժպտալով գալիս է առաջ): Ուրեմն՝ տեսնում եք, հայրիկ, որ ես սուտ չեմ ասում և չեմ մոգոնում։
ՊԵՏՐՈՍ (որ դեմքը շրջած ունի նրանից): Ցույց տուր, ցույց տուր տեսնեմ։
ՎԱՆՈ։ Ասենք, ցույց տալով, ցույց կտանք, բայց... հետո՞:
ՊԵՏՐՈՍ։ Հետո՞... հետո էլ ի՞նչ... հետո կպատռենք և դեն կածենք։
ՎԱՆՈ։ Հա — ա՞... (գլուխ տալով): Ուրեմն՝ պատիվ ունեմ անխելք երեխաս...
ՊԵՏՐՈՍ։ Բաս ուրիշ ի՞նչ պետք է անես։
ՎԱՆՈ։ Ոչինչ... կպատռտենք և դեն կածենք, հա՜, հա՜, հա՜... (Ուզում է գնալ):
ՊԵՏՐՈՍ։ Բայց ես դեռ չգիտեմ՝ այդ իմ գրած նամակն է, թե ոչ։
ՎԱՆՈ։ Կտեսնեք և կհամոզվեք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ուրեմն ցույց տուր։
ՎԱՆՈ։ Ի՞նչ ենք այսպես երկար խոսում, հայրիկ։ Նախ և առաջ պայման կապենք, եթե ինձ մոտ գտնված նամակը ձեր գրածը լինի, խո որքան փող որ կամենամ, դուք նույն րոպեին տաք ինձ և նամակն էլ նույն րոպեին ես ձեզ հանձնեմ և ինչ կամենաք՝ արեք նրա հետ, իսկ եթե նամակը ձեր գրածը չի լինիլ,— նո՛ւ, և ավելորդ է, ուրեմն, ձեզ այդպես վախենալ։ Համաձա՞յն եք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ինչպես թե որքան փող որ կամենաս, նույն րոպեին տամ քեզ։
ՎԱՆՈ։ Այնպես, հարյուր, երկու հարյուր, հինգ հարյուր... վերջապես — որքան քեֆս տա։
ՊԵՏՐՈՍ (առանձին, հուսահատ): Տե՛ր աստված, ա՜յսպես էլ կրակ... ա՜յսպես էլ պատիժ... (նրան, հանկարծակի վճռականությամբ): Համաձայն եմ... հանի՛ր տեսնեմ։
