ՎԱՆՈ։ Այս րոպեիս (Ձեռքը գրպանն է տանում): Բայց մի պայման էլ...
ՊԵՏՐՈՍ։ Դարձյալ...
ՎԱՆՈ։ Որ դուք մեկ փոքր հեռու կանգնեք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ինչո՞ւ։
ՎԱՆՈ։ Ով գիտե. ասում են, որ նախազգուշությունը լավ բան է...
ՊԵՏՐՈՍ։ Հանի՛ր, հանի՛ր տե՛սնեմ։
ՎԱՆՈ։ Ա՛յ, այս րոպեիս։ (Գրպանից հանում է թղթապահը, իսկ նրա միջից մի նամակ): Համեցեք։ (Հեռվից ցույց է տալիս): Բայց, խնդրեմ, մի՛ մոտենաք։
ՊԵՏՐՈՍ (մոտենալով): Մութն է, չեմ տեսնում։
ՎԱՆՈ (հեռանալով): Լուսինը, կարծեմ, այնքան խավար չէ լուսավորում, որ չկարողանաք տեսնել։
ՊԵՏՐՈՍ (մոտենալով): Թուղթն, այո՛, տեսնում եմ, բայց գրածը որոշել չեմ կարողանում։
ՎԱՆՈ։ Սպասեցեք, այս րոպեիս։ (Երկուսն էլ կանգ են առնում): Խնդրեմ քիչ հեռու կանգնեցեք։ (Գրպանից մի լուցկի է հանում): Այդպես... և չմոտենաք։ (Լուցկին վառում է և նրանով լուսավորում է նամակը): Հիմա նայեցեք. ձերն է գրածը... խո կարողանո՞ւմ եք որոշել։
ՊԵՏՐՈՍ։ (Գլուխն առաջ տանելով): Ապա, ապա... (Հանկարծ հարձակվում է, որպեսզի խլե նամակը): Անպիտա՛ն, ո՞վ է տվել քեզ այդ նամակը...
ՎԱՆՈ (նամակն իսկույն քամակն է տանում և ետ ու ետ գնալով): Ա՜, ներեցեք... հափշտակելը լավ չէ... ես ձեզ ասեցի, որ չմոտենաք։ Հիմա համոզվեցի՞ք, որ նամակը ձեր գրածն է։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ասա՛, ի՞նչքան ես ուզում։
ՎԱՆՈ։ Ինչքա՞ն... Հիմա ինձ հարկավոր է... քիչ է հարկավոր. այդպես... երկու հարյուր ռուբլի, ավել չէ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Այստեղ ինձ մոտ գտնվում է ընդամենը... յոթանասուն ռուբլի։ Տուր նամակն և ստացիր փողերը։
ՎԱՆՈ։ Ներեցեք, ես այդպես էժան չեմ ծախիլ այս նամակը. սա արժե, առանց պակասեցնելու կամ ավելացնելու, ուղիղ հազար ռուբլի։ Վերջի գինն է։ (Նամակը կրկին թղթապանակն է դնում և պահում է):
