ՍՈՆԱ։ Ի՜նչպես չէ... Հիվանդ խո չե՞ք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Հիվա՞նդ․․․ ամենևին։
ՍՈՆԱ։ Բաս ինչո՞ւ այդպես վատ եք... ես տեսնում եմ... առավոտյան այդպես չէիք... Հը՞, հայրիկ... կամ ձեր բարկացրե՞լ են։
ՊԵՏՐՈՍ։ Գիտե՞ս ի՛նչ կա, Սոնա... ես քեզ մեկ բան եմ ուզում ասել։
ՍՈՆԱ։ Ասացեք, հայրիկ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ամուսնության մասին, իհարկե, դու և Ալեքսանդրը խոսեցած կլինեք. փողի մասին խո նա քեզ ոչինչ չի ասել։
ՍՈՆԱ։ Ի՞նչ փողի մասին։
ՊԵՏՐՈՍ։ Օժիտի մասին։
ՍՈՆԱ։ Ոչ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Այնպես, կատակով ասած կլինի, թե որքան պետք է տանես... Հը՞։
ՍՈՆԱւ Այո, կատակով ասել է։
ՊԵՏՐՈՍ։ Հա-ա՞... ո՞րքան։
ՍՈՆԱ։ Չեմ հիշում... հարյուր հազար, կարծեմ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Հա՜, ա՛յդ է․․․
ՍՈՆԱ։ Ի՞նչ, հայրիկ... ինչո՞ւ էիք այդ հարցնում։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ախր նրանք իսկապես հարյուր հազար են ուզում։
ՍՈՆԱ։ Ո՞վ ասաց։
ՊԵՏՐՈՍ։ Հայրը, Ալեքսանդրի հայրը։
ՍՈՆԱ։ Ե՞րբ ասաց։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ա՜յ, հենց հիմա։ Նա այստեղ էր, ախր։
ՍՈՆԱ։ Հետո՞։
ՊԵՏՐՈՍ (Վեր կենալով): Հետո այն, որ ես այդքան փող չեմ կարող տալ... չունեմ։ (Ման է գալիս):
ՍՈՆԱ (կարճ լռությունից հետո): Ա՞յդ էիք ուզում ասել, հայրիկ։
ՊԵՏՐՈՍ։ Այո։
ՍՈՆԱ։ Եվ մի՛ տվեք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Եվ նա էլ քեզ չի ուզիլ։
ՍՈՆԱ։ Ի՞նչ եք ասում, հայրիկ, ես ձեզ չեմ հասկանում։
