ՊԵՏՐՈՍ։ Այն եմ ասում, որ Ալեքսանդրը քեզ սիրում է փողի համար։
ՍՈՆԱ։ Հայրի՛կ...
ՊԵՏՐՈՍ։ Հայրիկ չէ, ղո՛րթ։
ՍՈՆԱ։ Ճշմարիտ չէ, հայրիկ, այդ... դուք սխալվում եք։
ՊԵՏՐՈՍ։ Չե՛մ սխալվում. խորամանկ մարդկանց ես շատ լավ եմ ճանաչում, իսկ քո այդ Ալեքսանդրը և նրա պոլկովնիկ հայրը ամենահիմար և ամենազզվելի խորամանկներն են, ուզում ես թեկուզ նեղացիր։ (Լռություն: Սոնան զարմացած նայում է նրան):
ՍՈՆԱ։ Նրա հայրն ուղղակի ձեզ ասաց, թե հարյուր հազա՞ր են ուզում։
ՊԵՏՐՈՍ։ Ո՛չ. ուղղակի չասաց, բայց խոսակցությունն այնպես բերեց, որ ամենահիմարը պետք է լինեի, որ այդպես չհասկանայի։ Նա ասաց, որ յուր տղային շատերն են պատրաստ աղջիկ տալու հարյուր հազարներով, տներով, այգիներով, բայց, ասում է, մենք չենք ուզում ղրանց, այլ քո աղջիկն ենք ուզում։
ՍՈՆԱ։ Հետո այդտեղ ի՞նչ կա որ...
ՊԵՏՐՈՍ։ Է՛-է՜հ, ինչ երեխա ես, Սոնա, ա՛յն կա որ՝ դրանով նա ուզում էր մեզ իմաց տալ, որ հարյուր հազարը հիմիկուց պատրաստենք։ Բա՞ս։ Վերջապես, այնքան էլ խո հիմար չէի, որ չհասկանայի։
ԾԱՌԱ (մտնում է): Ա՛ղա, փոշտալիոնը զակազնոյ նամակ ա բերել։
ՊԵՏՐՈՍ։ Թանաք կա՞ այնտեղ։
ԾԱՌԱ։ Կա (Պետրոսը դուրս է գնում, ծառան ետևից):
