ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ: Այդ առաջին անգա՞մն է, որ ձեր գլուխը ցավում է:
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Այո, առաջին անգամ։
ՍՏԵՓԱՆ։ Երեկվանից սկսեց ցավել։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ну! Մի վախենաք, շուտով կանցնի։ Ես իսկույն դեղ կգրեմ և ծառայիս կուղարկեմ, որ դեղատնից բերե։ Ներեցեք, իսկույն... (Ուզում է գնալ դեպի առանձնասենյակը): Ա՜խ, դուք ծանոթ չե՞ք։
ՍՏԵՓԱՆ: Կարծեմ, ծանոթ ենք... պետք է որ ծանոթ լինենք։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Այո, ծանոթ ենք։
ՍՏԵՓԱՆ։ Բայց ներողություն, չեմ հիշում որտեղ ենք ծանոթացել։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Թաթուլյանների տանը։
ՍՏԵՓԱՆ: Да! да! да! հիշում եմ... Դուք նրանց կենողն էիք. չէ՞:
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Այո։
ՍՏԵՓԱՆ։ Ուսանող էիք, չէ՞:
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Այո:
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Ա՜խ, այս այն պարոնը չէ՞, որ մի ժամանակ մեզ և մեզ նման բարձր դասակարգին շատ էր պախարակում։
ՍՏԵՓԱՆ։ (Ծիծաղելով): Այո, այն պարոնն է։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Մի՞թե դուք այդ հիշում եք, տիկին։
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Ա՜խ։ Մի՞թե այդ կարելի է մոռանալ... մի անգամ քիչ մնաց, որ դուք մեզ խեղդեիք... (Ամենքն էլ ծիծաղում են): Պ. բժիշկ, դեղ... օ՜հ...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Իսկույն, իսկույն... Այժմ հաշտվեցեք, տիկին։ (Ծիծաղելով դուրս է գնում դեպի առանձնասենյակը):
ՏԵՍԻԼ XI
Ստեփան, Նատալիա, Թորոսյան
ՍՏԵՓԱՆ։ Да, ես կարծում եմ, կարելի է հաշտվել, ա՞։
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Եթե պարոնը կրկին անգամ մեզ հետամուտ կլինի, հաշտվելու մասին ավելորդ կլինի խոսել։
