Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/479

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ի՞նչ են ասում... մեկ լավ նայեք, է՜... Արսե՛նյանց, եղբա՛յր, դու տես, հիանալի բան չէ՞։ (Ստեփանը մատանին տալիս է Արսենյանցին):

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ոչինչ, կարելի է ասել լավն է։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ (Մատանիքը խլելով նրա ձեռքից): Տո՛, գնացեք, է՜... իբրև թե բան գիտեն։ (Ամենքը ծիծաղում են, բացի Նատալիայից: Թորոսյանին): Պարո՛ն, խնդրում եմ դուք տեսեք, հրաշալի բան չէ՞։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ (Առնում է մատանին և նայելով): Ո՞րքան եք վճարել։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ո՞րքան արժե։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Սա արժե այդպես... Վաթսուն... յոթա...

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ну. ի՞նչ եք ասում... (Մատանին առնում է նրա ձեռքից): Դուք ամենից վատ գնահատեցիք։ (Ծիծաղ): Հարյուր հիսուն ռուբլի փող է տված, ասում եք վաթսուն ռուբլի։

ՆԱՏԱԼԻԱ։ Որքա՞ն։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ 150 ռուբլի։

ՆԱՏԱԼԻԱ։ Տուր այստեղ։ (Առնում է մատանին):

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Չէ, պետք է ասած, որ մատանին շատ գեղեցիկ է, բայց հարյուր հիսուն... չարժե։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ (Հեգնորեն): Մի՜թե։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Այո, հարյուր հիսունով կարելի է...

ՍՏԵՓԱՆ։ (Արսենյանցին, որ նախասենյակի ղոան ճեղքից դուրս նայելուց հետո, հանկարծ դուռը ծածկում է և անհանգստությամբ առաջ է գալիս): Ի՞նչ է, ի՞նչ։

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ (Շշնջալով): Պետրոսն և յուր աղջիկն են... (Ընդհանուր շփոթ):

ՍՏԵՓԱՆ։ Ի՞նչ... Թաթուլյաննե՞րը... այստե՞ղ են գալիս...

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Այո։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ի՞նչ... ո՞վ... Թաթուլյաննե՞րը... Պետրոսն ու աղջի՞կը...

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Այո, այո։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Ո՞րտեղ են, ո՞րտեղ...

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ա՛յ, սանդուղքով բարձրանում են։

ՆԱՏԱԼԻԱ, Ի՞նչ է, ո՞վ է։