դեղը բերեցի... Ա՛ղա... հիվանդ ա եկել... ձեզ են ուզում... Աղա... Ա՛ղա...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ (Դռան ետևից շշնջալով): Կորի՛, անպիտան։
ԾԱՌԱ։ Դեղը բերեցի... համ էլ հիվանդ ա եկել։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՅ։ Կորի՛ քեզ ասում եմ...
ԾԱՌԱ։ Բա ի՞նչ անեմ։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ասա տանը չի...
ՍՈՆԱ (Հանկարծ տեղից վեր կենալով): Հա՛յրիկ, գնանք... գնա՛նք այստեղից...
ՊԵՏՐՈՍ։ Սպասիր, հոգիս... ինչո՞ւ... բժիշկը հիմա դուրս կգա։
ՍՈՆԱ։ Գնա՛նք... չե՛մ ուզում...
ՊԵՏՐՈՍ։ Սո՛նա ջան... ո՛րդի ջան, ի՞նչ պատահեց քեզ... (վեր է կենում):
ՍՈՆԱ։ Ա՜խ, հայրիկ, մի՞թե չես տեսնում, որ նա թաքնվում է մեզնից...
ՊԵՏՐՈՍ։ Հա՞-ա... Գնանք, որդի ջան, գնանք... (Դուրս են գնում: Պետրոսը գլխարկը մոռանում է աթոռի վրա):
ԾԱՌԱ։ Ա՛ղա, գնացին։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ (Գլուխը դուրս հանելով դռնից): Գնացի՞ն։
ԾԱՌԱ։ Գնացին։
ՍՏԵՓԱՆ։ Գնացի՞ն։
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Ушли?
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Да, да! ушли (Ամենքն էլ ներս են մտնում):
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Ես չեմ հասկանում, ճշմարիտ, թե ինչո՞ւ թաքնվեցինք...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ (ծառային): Տո ա՛նպիտան, ես քեզ հազար անգամ ասել եմ որ...