ո՛չ մի մարդ, մանավանդ աղքատ մարդը, ինչքան էլ որ տգետ և նախապաշարված լիներ, երբեք չէր առնիլ իր մանր-մունր երեխաներին և չէր գնալ տասնյակ վերստեր այս ցրտերին բաց երկնքի տակ անցկացնելու խաչի տակ։ Վերջապես, դու ասա, Աշխեն. ճիշտ չե՞մ ասում։
— Ես լիովին համաձայն եմ քեզ հետ,— ասաց Աշխենը:
Եվան վեր թռավ տեղից։
— Բռա՜վո,— բացականչեց նա երեխայի պես ուրախացած և ծափ տվեց։— Հայրիկը հաղթվե՜ց, հայրիկը հաղթվե՜ց։
Մարությանը ծիծաղեց։
— Ի՜նչպես չէ, կարծում ես,— նկատեց նա։
— Ոչ թե կարծում եմ, այլ իսկապես այդպես է։ Հաղթվե՛ցիր, հաղթվեցի՛ր, հաղթվեցի՛ր,— հորը ջգրացնելով արագ-արագ վրա տվեց Եվան, աջ ձեռքը բռունցք կազմած՝ խփելով ձախ ձեռքի ափին։
— Դե, սպասիր, է՜։
— Ո՛չ, դու սպասիր, և լսիր ինչ է ասում Աշխենը։
— Թե վիճաբանում ես, դո՛ւ վիճաբանիր ինձ հետ, թե չէ՝ ի՞նչ ես Աշխենին մեջ գցում։
— Ի՜նչ, դու կարծում ես ես խուսափո՞ւմ եմ քեզ հետ վիճաբանելուց։ Սխալվում ես, պարո՛ն հայրիկ։ Բանը որ վիճաբանելուն գա, մինչև լույս կնստեմ և կվիճաբանեմ քեզ հետ այս խնդրի մասին։ Բայց ես դեռևս կարծիքներ եմ հավաքում։ Այժմ...
— Դե թող, որ ես էլ խոսեմ, է՜։
— Ոչ, հայրիկ ջան, սպասիր. այժմ Աշխենի հերթն է,— ասաց Եվան աղաչական տոնով և նորից նստեց Աշխենի մոտ։— Դու ուզում ես քո կարծիքը հայտնել չէ՞, քույրիկ ջան։
Աշխենը քնքուշ սիրով նայեց Եվայի չքնաղ աչքերին և կամաց ծիծաղեց։ Այնուհետև նա նորից ընդունեց իր սառած դեմքի խաղաղ արտահայտությունը և կարճ ժամանակ լուռ մնաց։
Ամենքը նայում էին նրա լուրջ դեմքին սպասողական դրությամբ:
