ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հապա չկա։ Ուղղակի՝ ասացի՝ «Օրիորդ, ես ձեզ հավանում եմ. եթե դուք էլ ինձ եք հավանում, ապա ընդունեցեք այս մատանին»։ Նա էլ ընդունեց։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ընդունելիս ի՞նչ ասաց։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ոչինչ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Անխո՞ս ընդունեց։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Անխոս։ Միայն շատ պինդ-պինդ նայում էր աչքերիս։ Առհասարակ նա ինձ հետ ամենևին չի խոսել, միայն շարունակ պինդ-պինդ նայում էր աչքերիս։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Այ տնաքանդ, որ հետդ ամենևին չէ խոսել, էլ ո՞րտեղից գիտես, թե խելոք աղջիկ է, այն էլ քեզնից ու ինձնից էլ խելոք։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հայացքից, հետո հոնքերից գիտեմ։ Գիտե՞ս, նա մի տեսակ հոնքեր ունի. այնքան մոտիկ են իրար, որ կարծես միացած են իրար հետ։ Հետո մատներից տեսա, որ խելոք է։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՜նչ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Մատներից։ Մատները բարակ և շատ երկար են։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Եվ քո կարծիքով, բարակ ու երկար մատները խելքի նշա՞ն են։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Չգիտեմ առհասարակ ինչպես է լինում, բայց նրա վերաբերմամբ այդ եզրակացությանն եկա։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Շատ բարի։ Շարունակիր տեսնենք հիմարաբանություններիդ թելը որտեղ է կտրվում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հետո, երբ մենք սեղան նստեցինք, նա գնաց քնելու։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ո՞վ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Սառան։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՞նչ ես ասում, տո՛։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Աստված է վկա։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Եվ դու այդ շատ սովորական բա՞ն համարեցիր։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ի՞նչ է որ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Նա գնաց քնելու, և դու այդ բանում ոչ մի ցույց չնկատեցի՞ր քո դեմ։
